Kirkjuritið - 01.04.1976, Síða 80

skapari allra hluta, sýnilegra og ósýni-
legra. Söfnuðurinn leiðir hugann að
kærleika Guðs, ásamt með því, sem
sýnist mæla henni í mót, hann játar
misgjörðir sínar, afglöp og veikleika,
biður um og móttekur fyrigefningu
Guðs og býður sjálfan sig fram til
þjónustu við hann. Og þar sem Guð
er uppspretta alls hins góða, biður
söfnuðurinn hann ennfremur um það,
sem æskilegt er og nauðsynlegt, sjálf-
um sér og öðrum til handa. Hann
hlustar líka á upplestur úr Biblíunni,
sem er safn fornra rita af ýmsu tæi,
þar sem eðli og eiginleikar Guðs eru
settir fram frá ýmsum hliðum og sið-
gæðislögmálið yfirlýst. í henni er og
að finna frásagnir af atburðum löngu
liðinna tíma. Þessi áhugi á fornri sögu
er einkennandi fyrir kristna tilbeiðslu
og oss kann að furðaáhonum viðfyrstu
sýn. Margir hrista höfuðið og spyrja
sem svo, hvað hefur öll þessi fortíð að
gera með þarfir fólks á 20. öld? Því
má sumpart svara svo, að þessir at-
burðir hins liðna eru hluti af sögu, sem
kirkjan I nútímanum er einmitt fram-
hald af; og sumpart má svara því til,
að það er trú kristinna manna, að I
þessum viðburðum fortíðarinnar hafi
hönd Guðs verið að verki meðal mann-
anna, og að það er fremur þessi at-
höfn hans I sögunni en einhverjar ó-
hlutstæðar, almennar útlistanir, sem
segja oss hvernig Guð er, og á hvaða
grundvallarreglum framkoma hans við
oss mennina rís, nú og ævinlega. Og
hvað sem öðru líður, þá var það vegna
liðinna atburða, sem kirkjan sjálf varð
til, og tilorðning hennar telja kristnir
menn að hafi verið Guðs verk. Ef vér
erum að rannsaka sögulegan uppruna
kristindómsins, þá hefur afstaðan til
atburða I sögunni ólitla þýðingu.
Meðal þess, sem fram fer I kirkjunni
er einn þáttur einkum, sem hafður er
I heiðri I sérhverri kristinni kirkjudeild,
þótt I mismunandi formi sé. Er hann
ýmist nefndur kvöldmáltíðarsakra-
mentið, heilög kvöldmáltíð, þakkar-
gjörðin eða bara messan. En hversu
sem þessi þáttur er framkvæmdur, þá
getum vér einlægt kannast við svipmót
hans, sem einnig var ríkjandi á sunnu-
dagsfundum hinna kristnu, sem héldu
vöku fyrir Rómverjanum Pliníusi árið
112 e. Kr. Nú, eins og þá, er sameigin-
leg máltíð miðpunktur hinnar kristnu
samkomu, þótt nú sé ekki eftir utan
dálítið af brauði og sopi af víni. Flestii'
aðrir þættir kristinnar tilbeiðslu standa
að einhverju leyti I sambandi við þessa
miðlægu athöfn guðsþjónustunnar,
þeir þættir, sem vér minntumst stutt-
lega á hér að ofan. Á helgustu stund
messunnar heyrum vér þessi orð flutt:
Vor Drottinn JesúsKristurtók brauð-
ið nóttina, sem hann svikinn var,
gjörði þakkir, braut það og sagði-
„Þetta er minn líkami, sem fýrir
yður er gefinn. Gjörið þetta I mína
minningu.“ Sömuleiðis eftir kvöld'
máltíðina tók hann kaleikinn °9
sagði: „Þetta er kaleikur hins nýja
sáttmála I mínu blóði. Gjörið Þatta
svo oft sem þér drekkið I mína
minningu.“
Nú verður oss Ijóst, að öll guðs'
þjónustan rís á orðum, athöfnum og
þjáningu Jesú við þetta tækifæh °9
þer að skilja hana I Ijósi þess. En9in
þörf er að útmála hér þá djúpu me^