Kirkjuritið - 01.04.1976, Síða 81

m9u, sem kristnir menn leggja í þessi
0rö- En hér er mikilvægt að taka eftir
að í þessari höfuðathöfn kristninn-
ar tilbeiðslu (sem lýsir betur en nokkuð
annað því, hvað kristinn dómur er), er
fólgin minning; þetta er minningarat-
bbfn- Kirkjan, alls staðar og í öllum
beildum, minnist þess, að á tiltekinni
n°ttu sagði og gerði stofnandi hennar
nkveðna hluti, og þá sömu nótt féll
ann í hendur óvinum sínum, og
ann dó hastarlega (brotinn líkami og
ufhellt blóð getur ekki táknað neitt
anr>að). Minning kirkjunnarflytuross þá
aftur á bak til sama upphafspunkts, þar
sem vér vörpuðum áður akkerum á
6rð vorri aftur í tímann: stofnun kirkj-
Unnar, þegar höfundur kristindómsins
var
’Pindur undir Pontíusi Pílatusi".
11 rök hníga að einum ákveðnum
e9i, föstudeginum 7. apríl árið 30 e.
r- Ekki svo að skilja, að hægt sé að
Se9ja til um daginn nákvæmlega, eða
n^kið Sé unnið við það. Vera má,
Þetta hafi gerst einhvern tíma á ár-
Unum milli 29 og 33. Það, sem máli
'Ptir er, að kirkjan minnist atburðar,
6r ^ferSlst í raun og veru, og hægt
^ aS tímasetja með eins mikilli ná-
mni og hvern annan sögulegan
atburð.
Þessi minning gengur í arf frá kyn-
,.° f'i kynslóðar. Við hverja guðs-
J°nustu er roskið fólk, sem heyrði
JSsi sömu orð fyrir fimmtíu sextíu
g{Urri’ he9ar þau voru töluð og heyrð
gg olki’ sern var nógu gamalt til þess
en ^era af' ^ess 09 amma- °9 hér er
munnremur ungt tólk’ sem áreiðanlega
bar Vir5bafa Þessi sömu orð í návist
énrnabarna sinna. Og þannig áfram
enda. i nítján aldir hefur ekki lið-
ið sú vika, að ein kynslóðin hafi ekki
rifjað upp fyrir annarri þessa minn-
ingu.
Þessa óslitnu minningu kirkjunnar
má skýra með dæmi. Kringum 200 e.
Kr. dó í Lyon í Frakklandi biskup
þeirrar borgar. Hann hét Ireneus og
var einn af fremstu leiðtogum krist-
inna manna í samtíð sinni. Af tilviljun
eigum vér eitt af sendibréfum hans,
sem hann skrifaði skólafélaga sínum,
Flórínusi með því nafni, en þeir höfðu
ekki hist í mörg ár. i bréfinu rifjar
hann upp minningar frá skóladögum
þeirra í borginni Smyrnu í Litlu-Asíu.
Sérstaklega minnist hann þess, er þeir
sóttu tíma hjá Polýkarpusi, biskupi í
Smyrnu, sem dó kringum 155 e. Kr.,
a. m. k. 86 ára að aldri. Mun hann
hafa verið farinn að reskjast, er þeir
Irenus og Flórínus kynntust honum.
Ireneus rifjar það upp í þessu vinar-
bréfi (og það hefði hann tæpast gert,
nema af því hann vissi, að Flórínus
var með á nótunum), þegar Polykarp-
us var að segja þeim sögurnar af
„Jóhannesi, lærisveini Drottins", sem
hann hafði þskkt fyrir margt löngu.
Óvíst er, við hvern hann á með nafn-
inu Jóhannes, en óyggjandi virðist, að
sá hafi verið kunnugur Jesú og fylgt
honum. Með öðrum orðum: stuttu íyrir
200 f. Kr. getur Ireneus, sem búsettur
er í Frakklandi, vitnað í mann, sem
hafði verið persónulega kunnugur
Jesú. Þegar biskupinn í Lyon braut
brauðið í litla söfnuðinum sínum til
minningar um dauða Jesú, þá var
hann ekki að hugsa um eitthvað, sem
hann hafði kynnst ,,á prenti“, (en þar
fann Tomlison hjá Kipling Guð sinn),
heldur nokkuð, sem gamli kennarinn
79