Jörð - 01.09.1942, Qupperneq 21

„Er fáðir okkar frískur?“ spurði liann Siu-li. Hann fann
að hún hikaði örlitið við, áður en liún svaraði. „Já, honum
hður vel, en það vildi svo til, að hann þurfti að sinna mikils-
varðandi máli; annars liefði hann komið.“
Wang Ting ræskti sig. „Faðir yðar hað mig að bjóða yður
velkominn heim,“ sagði hann liátíðlega, „og hann vonast
eftir yður sem allra fvrst. Gestum hefur verið hoðið til veizlu
klukkan sjö og liún er þegar orðin hálf-sex. Þér þurfið að
hvílast og hann mun óska eftir að dvelja með yður litla stund
í einrúmi.“
Wang Ting vék lil hliðar, er Iiaim hafði innt af hendi
í'kyldu sina.
„Þakka yður fyi'ir,“ sagði Martin kurteislega.
„Nú skulum við flýta okkur heim,“ sagði Siu-li allt i
einu fjörlega. „Wang Ting! Þér sjáið um farangurinn; við
^etlum að halda áfram.“
Wang Ting lmeigði sig og tók við farangurs-skirteinunum,
sem Marlin rétti honum.
Fáum mínútum síðar sátu svstkinin hlið við hlið í bifreið,
sem faðir þeirra átti.
I fyrstu voru þau þögul. Það greip þau hæði einhver
feinmi, þegar þau voru orðin ein. Þótt þau fyndu greinilega
til skyldleikans, var sannleikurinn sá, að ungi maðurinn og
ll!kga stúlkan voru orðin hvort öðru ókunnug. En Martin
gleymdi sér brátt.
»Eg kannast ekki við þessa leið,“ sagði hann. „Ég hélt, að
yið hevgðum venjulega til hægri hér.“
»Það var alltaf venjan, áður en Jajianar komu,“ svaraði
Siu-li. „Nú förum við þessa leið, til þess að sneiða hjá aðal-
iiaekistöðvum þeirra.“
»Ég skil,“ sagði Martin. Hann vissi, að Peking var öll á
'aldi Japana. Enda þótt faðir hans og systir hefðu ekki sagt
honum það í hréfum sínum, höfðu hlöðin i New York fært
iipnum heim sanninn, en þar hafði hann dvalið við nám. í
tyrstu bjóst hann við að frétta i hverju hréfi, að l'jölskylda
sm hefði flutzt í burtu, en er stundir liðu og ekkert heyrðist
1 þá átt, fór hann að halda, að ástandið væri ekki eins ger-
Jörð 211