Jörð - 01.09.1942, Qupperneq 30

þess að berja að clyrum, þrátt fyrir það, að reiðin sauð i
honum.
„Eg i)ið til morguns,“ luigsaði liann og læddist burt. „Það
er hyggilegra að bíða,“ sagði liann við sjálfan sig, þegar bann
kom upp í herbergið sitt. Með morgninum gæli hann rætt
málið af meiri ró. Faðir lians var nú að verða gamall og hugs-
anlegt, að liann vissi ekki, livað liann væri að gera. Það var
að vísu erfitt að hugsa sér, að hin glöggu augu föður bans
sæju ekki, hverju fram fór, en öllum gat yfirscst einhvern-
lima á ævinni! Hann andvarpaði og revndi að sofna, en það
tókst eklci fyrr en undir morgun. Þá steinsofnaði hann og
vaknaði ekki fvrr en um hádegi við það, að Wang Ting stóð
fyrir framan rúmið hans.
„Faðir þinn vill tala við þig,“ sagði Wang Ting og af
gömlum vana brá Martin skjótt við.
STL’NDU seinna stóð Marlin í skrifstofu föður síns. Nú
yrði bann að gera sér það Ijóst, að liin fornu tengsl inilli
föður og sonar voru rofin. Það sem byrjað bafði í byltingunni,
hafði þelta stríð fullkomnað. Unga fólkið reyndi nú hvar-
vetna að leiða foreldrum sínum það fvrir sjónir, að skyldan
við föðurlandið væri öllu æðri. Þjóðræknin er föðurskyld-
unni æðri, sögðu þeir við gamla fólkið, sem fannst það vera
svikið í tryggðum. Marlin reyndi að hrista af sér hlekkina,
sem enn bundu hann við þenna háa og granna silkiklædda
mann. Það var erfitt að gera sér i hugarlund, að svo virðu-
legur maður befði gerst sekur um slíkt framferði, sem hann
hafði verið vottur að kvöldinu áður. Vilji hans stæltist, er
honum datt það i hug. En svona var nú samt hann faðh’
hans.
„Fáðu þér sæti, sonur minn,“ sagði hann.
Hann seltist, en ekki til hliðar, eins og honum hafði verið
kennt að silja í návist þeirra, sem eldri voru, lielídur eins og
þegar tveir jafningjar talast við. Faðir hans lél ekki á sér sja,
að hann tæki eftir því.
„Við höfum um margt að tala,“ sagði hann, „en í gær átti
ég mjög%annrikt.“
220
jöaÐ