Jörð - 01.09.1942, Qupperneq 31

„Þú ræðiiL- ekki lengur einn yfir tíma þínum,“ sagði Mar-
tin djarflega.
Faðir lians leit á hann snöggt. „Það er rétt, ég hef mikið
að gera,“ sagði hann hlíðlega. Það var sem hula færðist yfir
ásjónu hans og svipurinn var óskýr. Martin espaðist alll í
einu. f sjö ár hafði liann nú umgengizt lireinskilna, örgeðja
útlendinga, og hann gal ekki fellt sig framar við neitl rósamál.
„Ég ætla að mæla af hreinskilni,“ sagði hann við föður
sinn. „Ég undraðist mjög er ég hitti óvini vora í þessu liúsi.“
„Barón Muraki . .. .“ byrjaði faðir lians.
En Martin greip frammí: „Baróninn var aðeins einn af ná-
iega tuttugu.“ Svipur föður hans varð enn dulari. „Ákærir
þú mig?“ spurði hann liógvær.
„Já,“ svaraði Martin. Hann liafði ekki augun af föður sín-
uin.
En hann leil ekki undan. „Kertiur þér ekki til hugar, að ég
kunni að hafa mínar ástæður?“
»Þú getur ekki liaft neinar málshætur.“ Glevmd smáatvik
rifjuðust nú upp fvrir honum. Þegar hann var í New York,
hafði kínverskur hekkjarbróðir hans allt í einu hælt að um-
gangast hann. Er Martin ætlaði eitt sinn að neyða hann til
þess að þiggja hoð sitt, hafði ungi maðurinn sagt stuttur í
sPUna, áður en hann snerist á hæli: „Faðir minn þekkir ekki
iöður þinn.“ Þá hafði honum aðeins fundizt það fáránlegur
iyrirsláttúr fyrir vináttuslitum, að kínverskur kaupmaður í
New York þekkti ekki kínverskan heldri mann i Peking.
»Við því er varla hægt að húast,“ hafði Martin þá svarað
þóttafullur og síðan alveg leitt manninn hjá sér. Nú skildi
^ann, hvernig i öllu lá. Og-nú skildi hann líka, hvað Ling Ma
átti við kvöldið áður.
»Veiztu, hvað fólk segir um þig?“ spurði hann.
„Mér er það ókunnugt vegna þess, að ég hef aldrei hirt
11111 að vita það,“ svaraði faðir hans rólega.
„Þú hlýtur að liirða um það nú. Þeir segja, að þú sért vin-
''eittur Japönum." Hann aðgætti svip föður sins, en sá hon-
Uni hvergi bregða.
„Meðal vina minna liafa ávalll verið Japanar.“
JÖRÐ
221