Jörð - 01.09.1942, Qupperneq 32

„Þeir segja, að þú sért svikari.“ Martin var nú sla'ðinn á
fætur.
Andlit föður iians var eins og meitlað í stein. „Trúir þú
þessu?“ spurði hann.
Martin las aðeins forvitni úr svip lians, ekkert annað.
Skyndilega greip liann reiðiþrungin vissa. Enginn hafði nokk-
urntíma lcynnst föður lians lil lilítar. Hann gekk út og inn
um þetla hús, kuldalegur og virðulegur maður, sem allir ótt-
uðust.
„Ég' veit ekki, hverju ég á að trúa,“ svaraði Iiann.
Það var löng þögn, en svo sagði faðir hans: „Þú trúir því
einu, sem þér sjálfum sýnist. Það er siður unga fólksins.“
„Er þelta Iiið eina, sem þú hefur að segja?“ spurði Martin.
„Ég hef talað út,“ svaraði faðir lians. Báðir voru reiðir, en
Martin þó meira vegna þess, að hann hafði ekki jafnmikið
vald yfir sér og faðir hans.
„Ég get ekki húið í húsi, þar sem óvinum er tekið sem vin-
um,“ sagði hann með þótta.
„Áttu við heimili mitt?“ spurði faðir hans. Þessi hógværð
réð úrslitum.
„Já,“ sagði hann og rauk á dvr.
HANN hafði gert sig útlaga. Hvert gat hann riú farið?
Siu-Ii hlaut að vita það. Hún yrði að hjálpa honuni.
Hann leitaði hana uppi. Hún var að vökva litlum rönugrös-
um, sem uxu á milli klettanna i garðinum hennar. Hún ýrði
vatninu án afláts með fingrunum upp úr tinskál, sem hún
hélt á.
„Ég sagði föðúr okkar, að ég gæti ekki verið hér lengur,“
sagði hann við hana.
Hún sneri sér við og skiálin féll úr höndum hennar.
„Deildirðu við hann?“
„Já, i eitl skipti fyrir öll — og þú verður að koma líka,
Siu-li. „I þessu húsi geta aðeins búið svikarar! — Þú verður
að konia!“ endurtók hann, þegar honum varð litið framan
í hana. „Ég get ekki skilið þig eftir, fyrst Jöpunum leyfist
að vaða liér út og inn. En hvert eigum við að fara?“
222
JÖRÐ