Jörð - 01.09.1942, Síða 34

að yfirgefa heimili sitt, sem hann liafði þráð í öll þessi ár.
Lífið i Pelcing hafði verið frjálst og fagurt, en nú er allt
breytt, hugsaði hann. „Mcr er sama, hvert ég fer,“ sagði
liann að lokum.
Siu-li hikaði örlítið, áður en hún svaraði, en það var ekki
nema andartalc.
„Mér líka,“ sagði hún ákveðin. Hún leit niður og kom
auga á tinskálina, sem hún hélt á. Svo lyfti hún liendinni og
þeytti skálinni kæruleysislega yfir veginn.
MARTIN fannst jafnan upp frá þessu hf sitt vera í tveim
meginþáttum; tímabilinu áður en hann kynntist
Mengan og því, sem á eftir fór. Hann velti því oft fyrir sér
seinna, hvers vegna hann hafði ekki undir eins séð hana í
réltu ljósi. En þvi fór fjarri. Daginn, sem þau svstkinin
slógust i för með henni og yfirgáfu heimili sitt, leit hann á
vinkonu systur sinnar sem lílilmótlega veru, sem í sveita-
húningnum sínurri líktist svo mjög sveinstaula, að erfitt var
að ímynda sér, að þetta væri stúlka. í Ameríku hafði hann séð
margskonar stúlkur, íþróttastúlkur, drengjalegar stúlkur,
þrekvaxnar, hýreygar stúlkur. En þær háru það alllaf með
sér, að þær voru konur. Mengan bar ekki með sér, hvers kyns
liún var, lmgsaði hann, þegar hann virti luina fyrir sér hvað
eftir annað fyi’sta daginn.
„En livers vegna vai’ð mér svona starsýnt á hana?“ spurði
hann sjálfan sig.
Hún var ekki frið. Andlitið var alyarlegt, hún var hreið-
leit, munnurinn lítill og festulegur, en varirnar þykkar, aug-
un mjög dökk og skær og hárið gljáði svart og stuttklippt.
Ilún var veðurtekin eins og sveitakona, grannvaxin og flal-
hrjósta, en hún har sig eins og hermanni sæmdi, þótt hún
væri ekki í einkennisbúningi þá stundina.
Þau ferðuðust dögum samau ei’fiða leið og héldu stöðugt
í vesturátt, en allan þann tíma gat hann ekki fundið neitt
hrífandi í fari þéssarar smávöxnu veru. Hún var fámælt, en
er hún sagði eillhvað, var það skýrt og skorinort. Þótt hún
væri smávaxin, var hún gædd óbilandi þreki. Hún gat geng-
224 j öm)