Jörð - 01.09.1942, Qupperneq 58

Einn áhrifamesti maður læknavísindanna í Vesturálfu
varð fyrir þeirri reynslu, að augu lians tóku að bólgna
og hann þoldi ekki að liorfa í birtuna. Augnlæknarnir
vissu ekki sitt rjúkandi ráð. Þennan mann skorti hvorki
skynsemi né fé til þess að horða það eitt, sem honum
var hollast. En hungurlæknarnir sáu, livað um var að
vera og eftir vikutíma var visindamaðurinn aftur kom-
inn til vinnu sinnar. Tvær riboflavin-sprautur höfðu
læknað hann.
Af þessu er auðsætt, að jafnvel hið bezta og fjölbreytt-
asta fæði er ekki öllum nóg. Og orsakirnar geta verið
marg\dslegar: Ef til vill getur líkaminn ekki sogið upp
efni fæðunnar; ef til vill er þvi þó ekki um að kenna,
heldur hinu, að frumur likamans geta ekki notað efnin,
sem hann sýgur upp; sé því ekki heldur til að dreifa, get-
ur eitthvað i uppbyggingarstarfinu, einhver kvilli eða frá-
vik hins eðlilega og venjulega vaklið því, að líkami eins
þarfnast miklu meiri fjörefna en líkami annars.
Hve máttur þessara nýju efna er mikill, sýnir enn-
fremur eftirfarandi saga:
Ungur stúdent var að brjótast gegnum verkfræðinám
við háskóla. Óafvitandi bakaði liann sér fjörefnaskorl
með þvi að horða mestmegnis kjöt og hrauð. Munnvik
hans urðu aum, það blæddi úr tannholdinu og sjónin
dapraðist. Samt lauk liann prófi og fékk stöðu, en fann
sjálfur, að liann gat ekki einbeitt sér að slarfi sínu. Hann
forðaðist vini sína og var sannfærður um, að húsbændur
hans ætluðu að stela frá honum uppgötvun, sem hann
hafði á prjónunum. Þess vegna skrifaði hann þeim löng
og ýtarleg skammarbréf og var þá auðvitað rekinn.
Hann fór síðan heim til sín, og þar fróð móðir hans
í liann öllu því bezta, sem hún átti í fórum sínum. Hann
hresstist nú heldur við og fékk aðra stöðu, en alltaf fannst
honum lieim’úrinn vera sér andvígur. Ilonuni fannst hann
vera að missa vitið og ráðgerði sjálfsmorð. Þá rakst hann
á greinina um horlæknana í „The Reader’s Digest“. Hann
klæddi sig, þaut út í næstu lyfjabúð, keypti Icynstrin öll
248 jöbd