Syrpa - 01.09.1911, Side 11

CLAUDE GUEUX
9
Claude í lág'um róm einarðlega.
„Hugsiö yöur betur um, bætti hann
viö og hvesti augun á hann. í dag
er 25. oktober. Eg gef yður frest
til 4. nóv.
Fangavöröur tók undir og sagöi
að Claiíde hefði í hótunum og ætti
skilið að vera látinn í svartholið.
,,Ónei, við látum hann ekki í
svartholið”, tók verkstjóri undir og
hló fyrirlitlega. ,,Eg vil ekki fara
illa að honum og hans líkum”.
Næsta dag voru fangarnir að leik
á dálitlum sólskinsbletti, sem lagði
inn í fangelsisgarðinn. Þá tók
fangi, sem Pernot hét, sig til og
gekk þar til, sem Claude sat einn-
samall og rýndi í gaupnir sér.
,,Heyrðu mig Claude”, sagði
hann, ,,hvað gengur að þér?”
,,Eg er hræddur um að verkstjóra
okkar hendi slys”, svaraði Claude.
Níu dagar eru milli 25. okt. og
4. nóv. Claude svalt þá daga og
lét engan líða svo, að hann bæði
ekki um Albin aftur. Verkstjóri
lét setja hann í svartholið í þrjá sól-
arhringa.' Það hafði hann upp úr
kvabbinu.
Fjórði nóvember kom, Claude var
skapléttara og rórra, en hann hafði
átt vanda til, síðan þeim Albin hafði
verið stíað sundur. Hann reis upp
af hálmfleti sínu, tók fram gamlan
kassa, sem aleiga hans var í, skæri
lítil og gamall bindi af Emile. Það
voru einu menjarnar, sem hann átti
eftir um stúlkuna sína, barnsmóður
sína og samvistirnar sælu. Hvort-
tveggja voru honum alveg gagns-
lausir munir. Því skærin hentu
ekki nema saumastúlku og skræð-
an þeim einum sem var læs. En
hann kunni hvorki að sauma né lesa.
Hann gekk fram hjá Ferrorí.
Ferrorí var fangi, sem dæmdur var
í æfilangt fangelsi og stóð og glápti
ájárnslárnarfyrirglugganum. Hann
benti á þæruni leið og hann gekk hjá
glugganum, með skærunum og
sagði:
Líttu á! I kvöld klippi eg sund-
ur slárnar með skærunum þeim
arna, þó grönn séu.
Ferrori hló að og þeir báðir. Þann
morgun vann hann af meira kappi
en hann var vanur. Hann vildi
ljúka við stráhatt, sem heiðvirður
Troyesborgari að nafni Bessier hafði
borgað fyrir fram. Þegar ekki var
nema stundarkorn til hádegis, þótt-
ist hann eiga erindi til trésmiðanna
og skaustþangað.
,,Kondu sæll, Claude”, kölsuðu
smiðirnir til hans glaðlega. Hann
kom sjaldan til þeirra en var þó í
mestu metum hjá þeim. Þeir þyrpt-
ust utan um hann. Claude skimaði
til beggja handa. Fangaverðir
voru engir við.
,,Hver lánar mér öxi”, sagði hanr.
og talaði það út í hópinn utan um
sig.
,,Til hvers viltu öxi”, spurðu þeir.
,,Eg ætla að drepa verkstjórann”
svaraði hann.
Honum buðust margar axir um
að velja. Hann tók þá minnstu.
Hún var fiugbeitt og faldi hana inn
á sér, og fór út. Hann bað þáekki
að þegja yfir þessu. Það var ekki
hætt við' að þeir segðu til hans.
Þeir ræddu jafnvel ekki um þetta
sín á milli. Það var svo undarlegt
og þó svo blátt áfram. Ekki hægt
að koma neinutn vífilengjum við.
Ekki gátu þeir farið að gefa Claude
ráðleggingar og heldur ekki segja
eftir honum.
Claude kom að unglingspilli
stundu síðar. Hann var dæmdur
til sextán ára fangelsis vistar og var
að sópa ganginn. Hann ráðlagði
honum aö læra að lesa. í sömu
svifum bar Faillette þar aö og spurði
Claude hvað hann hefði falið inn á
sér. Claude svaraði:
,,ÞaÖ er öxi. Eg ætla aö drepa
herra V— í kvöld. Ber mikið á
henni”.
,,Dálítiö” svaraöi Faillette.
Þaö sem eftir var dags leið eins
og venja var til- Klukkan 7 um
kvöldið voru fangarnir læstir inni á
vinnustofunni, hver í þeirri deild
sem hann tilheyrði og fangaverö-
irnir fóru burt. Þá gerðust óvenju-
leg tíðindi með föngum, tíðindi sem