Syrpa - 01.09.1911, Blaðsíða 13

CLAUDE GUEUX
11
Hann heyrði fótatak á eftir sér og-
snerist hvatlega viö. Þaö var
Claude. Hann hafði gengiö þegj-
andi á eftir honum.
,,Hvað viltu hingað?” sagði hann
og bisti sig. ,,Snáfaðu á þinn stað”'
Hann talaði til hans eins og hann
væri að tala til hunds.
,,Mig langar til að tala við yður,
herra verkstjóri”, svaraði Claude
hógværlega.
,,Um hvað þá?”
,,Um hann Albin”.
,,Nú er heima! Sólarhringarnir
þrír hafa þá ekki dugað þér”.
,,Herra verkstjóri, lofið þér mér
að fá Albin aftut”, svaraði Claude í
bænarróm.
,,Það er ekkl hægt”.
,,-Eg grátbæni yður, aðgeraþað”,
sagði Claude í svo klökkum róm, að
jafnvel steinhjarta hefði viknað við.
,,Þá skal eg vinna vel. Þér skuluð
sjá það. Þér eruð frjáls maður.
Yður gerir það ekkert til. Yður er
ekki vina vant, rn eg á ekki nema
Albin einan. Hann gaf mér mat
með sér; nú svelt eg. Hvið gerir
yður það til, að tveir séu saman í
sama herbergi, Claude Gueux og
hinn Albín að heiti. Verið miskun-
samir herra. í guðsbænum lofið
þér mér að fá hann. Egverðhung-
urmorða”.
,,Eg geri það ekki. Eg er búinn
að segja þér það. Skilurðu það.
Snautaðu burtu frá niér”, svaraði
verkstjóri í reiðiróm, og lét sér nú
ótt og greiddi sporið, Claude gerði
hið sama. Þeir höfðu færzt að út-
ganginum í hinum enda stofunnar,
meðan stóð á tali þeirra.
Þjófarnir, áttatíu og einti, horfðu
á og stóðu á öndinni af hræðslu.
,,Segið þér mét, að minsta kosti,
hví þér stíjið okkur Albin sundur”,
sagði Claude.
,,Eg er búinn að segja þér það.
Af því að —”
Hann sneri snerlinum og ætlaðiút.
Claude færði sig frá við svar verk-
stjóra. Þjófarnir áttatíu og einn
horfðu höggdofa á hann taka fram
öxina. Hann reiddi hana og hjó
verkstjóra í höfuðið áður hann fengi
komið upp nokkru hljóði, þrjúhögg
í sömu undina, þar til í heila stóð.
Verkstjóri féll og um leið reið hon-
um fjórða höggið og sneið niður
andlitið. Þá var eins og berserks-
gangur kæmi á Claude, svo hann
hamaðist og fietti sundur hægra
lærinu meb fimta liögginu. Það var
þarfiaus áverki, því verkstjóri
var dauður. Þar næst snaraði
Claude frá sér öxinni og sagði:
,,Og nú er hinn”.
,,Hinn” það var" hann sjálfur.
Hann tók litlu skærin úr vasa sín-
um og lagði sig í brjóstið með þeim,
áður en nokkur félaga hans fengi
ráðrúm til að aftra því. En kjálk-
arnir voru stuttir og hann síðu
þykkur. Hann lagði sig með þeim
hvað eftir annað og æfti hástöfum
grátandi: ,,Get eg ekki hitthjarta-
ræfilinn í mér”. Hann hneig að lok-
um niður, lagandi í blóði sínli. Hver
þeirra varð nú hinum að bana?
Claude lést að vísu ekki í þetta
siun. Hann ætlaði af einhverjum
ástarhégiljum að drepa sig á litlu
skærunum, en þau dugðu ekki til
þess. Hinn raknaði við sér aftur
og var þá kominn í sæng, vafinn
líni og umbúðum og bjástrað að
honum á alla lund. Hjúkrunar-
nunna stóð yið fótagaflinn og lög-
regludóiuari laut ofan að honum og
spurði af mestu alúð, hvernig hon-
um liði. Þar næst spurði hann,
hvort hann hefði drepið verkstjóra.
,,Já”, svaraði Claude.
,,Hversvegna drapstu hann’,,
spurði hinn.
,,Afþví að—” svaraði Claude.
Sár hans voru ekki hættuleg í
fyrstu, en síðar hljóp drep í þau.
Hann tók ógurleg hitasótt og lá
fyrir dauðans dyrum. Ilonum var
hjúkrað og helt í hann meðulum
allan nóvembermánuð, desember,
janúar og febrúar. Hann var um-
setinn af læknum og málaflutnings-
mönnum. Læknarnir lögðu sig
fram alt hvað þeir gátu til að koma
honum aftur Jil heilsu, hinir spreittu