Syrpa - 01.09.1911, Qupperneq 18

16
SYRPA.
II. KAFLI.
Óheilla ginnningf námanna
týndu.
Pedro d’Anhaya var æfintýra maö-
ur. Dag einn reikaði hann um
ströndina við Lissabon og virti fyrir
sér skipin á höfninni. Hann kom
óvænt auga á gamlan vin og félaga
er hann hafðí ekki séð í mörg ár.
Það var auðséð að aðkomumaður
var nýkominn úr langri sjóferð.
D’Anhaya klappaði á öxl honum
og ávarpaði hann: „Þú hefir verið
lengi að heiman. “
,,Álíka lengi og fioti Salómons,11
sagði sjómaðurinn, ,,og fór sömu
leið“, þeir leiddust eftirströndinni.
,,Þá hefirðú farið til Ófír,“ ans-
aöi hinn í efunarróm, ,,og vitirðu
hvar það land liggur, ertu sannur
lánsmaður11.
,,Lánsamur ólánsmaður, vinur
minn. Eg veit að vísu hvar Ófír
liggur, en eg þekki hættur þess
lands og torfærur. Það hefði ef til
vill verið betra fyrir mig, að komast
ekki eftir þessum leyndardóni, því
nú hlýt eg að hætta lífi rnínu og að
týna því í leit eftir gulli landsins.
Saga mín er kynleg, mjög kynleg“.
Þetta vakti sterka forvitni hjá
d’Anhaya. Hann spurði og spurði,
þar til hann, um síðir hafði veitt
allasöguna upp úr sjómanninum.
Hann hafði verið einn af fiokk
manna er siglt hafði suður með
Afríku austanverðri, til staðar þess,
er Sofola kallast. Þar höfðu þeir
komist í kynni við innlenda menn,
er færðu þeim fjaðurstafi fylta með
gulli og sögðu frá gullfjalli einu inn í
landi er skein svo í geislum dags-
sólarinnar, að ofbjart var á að horfa.
Fjalliö' var kaliað Fura og landkönn-
unarmennirnir þóttust þess fullvissir
að það nafn væri afbökun á orðinu
Ófír, og að þeir um síðir hefðu fund
ið veginn til þess undra gulllands.
Þeir höfðu verið neyddir til að snúa
til baka, því ekki var óhætt svo fá-
um mönnum, að ferðast um héruð
herskárra villimanna; en eina sönn-
unin fyrir sögu þeirra voru fjaður-
stafirnir með gullduftinu.
Hugir Evrópumanna voru um
þessar mundir fullir af sögum þeim,
um ótæmandi auð, sem sagður var
að finnast í Ameríku, meginlandi
því er Columbus þá hafði nýfundiö,
og sögum líkum þeirri er sjómaður-
inn víðförli sagði, var fljótt trúað.
Pedro d’Anhaya trúði sögunni og af-
réð að afla sér fjár og frama. Hann
var maður allvelauðugur, er mátti
sín talsvert, og tók hann að stofna
til leiðangurs til gullfjallsins.
Um síðir lögðu tvöeða þrjú hundr-
uð manna á stað frá Lissabon til
Sofola. Gamli sjómaðurinn var í
förinni. Þeir bygðu sér virki í
flóa einum á fljótsbakka, en um þær
stöðvar er hætta af völdum hitasótt-
ar. Frá þessu virki lögðu þeir svo
af stað inn í landið. Fáar mílur frá
vígi sínu mætti þeim flokkur Mára,
bönnuðu þeir aðgang að landinu og
þóttust eiga fullan rétt til landsins,
þar sem þeir hefðu komið þar fyr.
Það sló í bardaga. Márarnir voru
höggnir niður, þar til enginn stóð
uppi af flokki þeirra.
Svertingjar, sem bjuggu á þess-
um slóðum sögðu tælandi sögur.
Þeir kváðu ekki einungis- gullfjöll
finnast í landinu, heldur væri þar
dalur einn langt inn í landi, þar sem
hnefastórir gullmolar lægju í hrúg-
um, gullflögur þektu jörðina og svo
væri mikið gull í jörð niðri, að vax-
andi trjárætur þrýstu því upp á yfir-
borðið.
Leitarmenn fylltust fögnuði og
vongóðir og hughraustir héldu þeir
áfram, yfir fen og mýrar, inn í þögla,
sólarlausa stórskóga. Þeir hugs-
uðu ekki um hættu þá, er þeim staf-
aði af þúsundum herskárra Zulu-
manna, er biðu þeirra alvopnaðir.
Það leið ekki á löngu áður hersveitir
þessar tóku að ráðast á þá, og reka
þá af höndum sér, og að litlum tíma
liðnum varð d’Anhaya og menn hans
að leita sér skýlis í virki sínu við
fljótsmynnið, en allir vegir inn í
landið voru varðir grúa vopnaðra
villimanna.