Syrpa - 01.09.1911, Síða 21

NÁMUR SALÓMONS
19
lítib ab öbrum mönuum. Nafn hans
var Johnson, skipstjóri, og hann
fræcidigestgjafann,Thomas Badger,
um það, abhann væri Ameríkumabur
og heimili sitt væri í Nevv Bedford.
Engum leyfði hann að koma inn í
herbergi sitt, og passaði að læsa
dyrunum þegar hann fór út. Þessi
vani hans og þab, hve ófús hann var
að tala um hagi sína, leiddi menn
til að skoða hann sem mjög undar-
legan mann. Þegar tímar liðu
trúði hann þó húsráðanda fyrir því,
að hann hefði veriö yfirmaður á
verzlunarfari, í suðurhluta Kyrra-
hafsins og verið sjómabur frá æsku.
Morgun ejnn, er hann hafði dvalib
í húsi þessu rúman mánuð, kom
hann ei til morgunverðar á vana-
legum tíma. Morguninn leið og
ekki lét skipstjórinn sjá sig. Um
hádegisbil, fór gestgjafinn til her-
bergis hans og klappaði á dyrnar,’
því hann óttaðist að maðurinn kynni
að hafa veikst. Ekkert svar heyrð-
ist. Hann barði á ný, en alt fór á
sömu leið.
,,Hér er ekki alt með feldu,“
hugsaði Badger. ,.Eg verð að
brjóta opnar dyrnar. “ Þegar hann
hugsaði sig betur um datt honum
í hug að glugginn á herberginu lá
út að þaki nágranna hans, og að
létt væri að komast inn með því að
fara upp á það. Hann bað nábúa
sinn um leyfi, og var það auðsótt.
Þegar hann kom að glugganum
fann hann hann opinn og skreið inn.
Ljósið á lampanum á borðinu hafði
ekki verið slökt, í rúminu lá maður
og hafði rekkjuvoðunum verið kast-
að yfir hann.
,,Johnson!“ hrópaði gestgjafinn.
,,Það er mál að vakna“.
Ekkert svar, og engin hreyfing í
rúminu. Hann dró rúmfötin til
hliðar. Þar lá skipstjórinn með
starandi augu og djúpan skurð þvert
yfir hfilsinn. Það virtist að maður-
mn hefði verið myrtur, en ekki fyrir-
farið sé., því enginn hnífur sást og
föt hans lágu á víð og dreif um
gólfið, eins og leitað hefði verið í
þeim í fiýti. Hafi kapteinninn haft
nokkra peninga voru þeir allir á
burt. Ekkert, sem verðmæti var í,
fanst, og varð húsráðandi um sárt
að binda því sá látni skuldaði hon-
um. Jafnvel j irnkassinn var á burt.
Varð mönnum tíðrætt um, hvað
hann hefði haft að geyma.
Ekkert varð uppvíst er sannað
gæti hver morðinginn var, eða
hversvegna rnorðið hafðí veriðfram-
ið. Vikur og mánuðir liðu og
enginn varð neins var, þar til dag
einn, að gestgjafinn, er var að
hreinsa arininn í herberginu, þar
sem skipstjórinn hafði beðið svo
voveiflegan dauðdaga, fann járn-
kassann; hafði hann verið vandlega
falinn á syllu inn í reykáfinum. Hann
minntist skuldarinnar óborguðu og
sprengdi opinn kassann. í kass-
anumfann hannfáeina silfurpeninga,
nokkur gömul bréf, og illa dreginn
uppdrátt af suðurhluta Malay tang-
ans. 1 fyrstuhugsaðihúsráðandi lítið
um annað en skildingana, en fáum
dögum síðartók hann landsuppdrátt-
inn og skoðaði hann vandlega. Þess
betursem hann athugabi uppdráttinn
þess hugfagnari varð hann, á upp-
drættinum voru sýndir staðir og
stöðulýsingar, sem vöktu hjá hon-
um ákafa undrun. Mynni Indan
árinnar, er fellur í Kinverska hafið,
var markað raubum kross, frá þeim
stöðum, og nálægt áttatíu mílum
inn í landið, var mörkuð rauð lína,
er dregin var í ótal bugðum og
hlykkjum, þar til komið var að fjall-
garði miklunt, var þar annar rauður
kross og stób þar ,, Fjallib Ofír“.
Frá þsim stöðvum lá rauða línan til
norðurs, meðfrant fjöllunum og
endaði hjá þriðja krossinum, en und-
ir honum stóð: ,,Námar Salómons
konungs.“ Á spássíum uppdrátt-
arins voru skrifaðar leibbeiningar,
er lýstu því hvernig komast mætti
frá ntynni Indan til námanna, og
einnig var landinu að nokkru lýst.
Badger var maður efagjarn og
seinn til að trúaog fanst lítið til um
uppdráttinn, seldi hann fund sinn
því skipstjóra einum, Elijah Jenn-
ings.