Syrpa - 01.09.1911, Side 26

24
SYRPA.
Cairo til Höföans og láta í ljósi
framtíöar vonir sínar í tveimur orö-
um: ,,Alt rautt“.
Áöur langt leiö, bárust starfs-
málamanninum meö draumsjónirnar
freg-nir af hinum milcla bæ, er fund-
ist hafði noröur í frumskógnnum.
Hann frétti, að mentamenn teldu þar
fundna borg þá, er ísraelsmenn til
forna fengu auö sinn frá og sem af
mörgum var talin aö liggja á landa-
mærum Ófírs, er leitað haföi veriö
um svo margar aldir. Hann mint-
ist þess, hve sögurnar um hina
týndu náma Salómons höfðu hrifiö
hann í æsku. Hinn hagsýni heims-
maöur tók aö nenia fornfræöi.
Hann komst yfir alt þaö, er ritaö
hefir verið um auðlegö Salómons og
veldi hans, frásagnirnar um feröir
d’Anhayas og Barretos, og rann-
sóknir fræðimanna viövíkjandileynd-
ardómnum um Ófír. Nótt eftir
nótt sökti hann sér niöur í bækur
þessar og ímyndunarafl hans sýndi
honum löngu hðnar aldir, eins skýrt
og þær væru nú að líöa. Tímum
saman sat hann á tali viö landkönn-
unarmenn frá Matabelalamii. Hann
fékk upplýsingar um alt sem fanst í
Zimbabwe. HeyrÖi hinar undar-
legu sögur er íbúarnir höföu sagt,
þjóðsögnina um gulldalinn, gull-
fjalliö og hina merkilegu náma,
er galdranornirnar gættu. Innan
skams þóttist hann þess fullviss, aö
hér væri um hiö fornfræga Ófír aö
ræða.
Vissan hvatti til verks. Hann
ákvað að verða sjálfur til þess aö
finna hina töpuöu náma. Áform
hans var, aö leggja Matabelaland
undir Breta og hætta ekki landleitun
og rannsóknum, fyr en öllþessund-
ur væru í ljós leidd.
En fyrst af öllu varö aö komast
aö samningum viö Matabelana. Þar
var viö kóng þeirra Lóbengula aö
eiga. Villimannakóngur þessi var
klókur bragöarefur og hættulegur
fjandmaöur á ófriðartímum. Hann
hafði fimmtán þúsund hermönnum
á 3Ö skipa, hraustum drengjum, er
ekki kunnu aö óttast dauöann.
Fulltrúar voru sendir á fund Lób-
engula, aö hvetja hann til aö veita
,,Brezka Suður-Afríku félaginu“,
sem Rhodes var næstum einvaldur
í, fullann rétt til allra náma í landi
hans. Árið 1888 var kóngurinn
loks ánægöur meö kjör þau, er boö-
in voru og gaf í burtu allann rétt
sinn til gullsins í Ófír. Lóbengula
kífiröi sig lítiö um náma Salómons.
Hvítir menn þyrptust noröur í
landiö. Býli voru reist, jarðirrækt-
aöar, borgir risu upp og Suður-Af-
ríku félagiö sendi gullleitarmenn um
allt landiö. En Lóbengula var
hverflyndur og fór aö iðrast þess,
að hafa gengiö aö nokkrum samn-
ingum. Honum mlslíkaði aö hafa
hina hvítu menn í ríki sínu. Her-
menn hans tóku að láta ófriölega.
Þaö varð hættulegt fyrir Breta að
haldast við utan þorpa sinna nema
í flokkum og fjöldi innfæddra verka-
manna þeirra var myrtir við vinnu
sína. Leitin eftir námum Salómons
var hindruð.
Merkilegt atvik eitt haföi, meöal
annars, aukiöá viösjárnar með þeim
brezku og innfæddu. Bretar höföu
gert gys aö því, sem þeim var sagt
um guðinn Kabula Kagora og mey-
prestin Quarra Quate. Þeir kváð-
ust ekki trúa því aö nokkur kona
heföi lifað sex þúsund ár, eöa aö
guð þessi heföi þann mikla mátt,
er honum var eignaöur.
Dag einn var aldraöur kaup-sýslu-
maöur, Clarkson aö nafni, á tali viö
Lóbengula og eina af systrum hans,
er trúÖi heitt á mátt og meginn
Kabula Kagora.
,,Hvar er hægt aö komast á fund
þessa guös?“ spuröi kaupmaöur.
Eg hefl löngun til aö sjá hann“.
,,Hann býr langt til noröurs, í
helli einum í fjöllunum“, svaraöi
kóngur. „Hellir hans liggur hjá
dyrum hinna miklu náma, sem seiö-
komurnar gæta. Þaö gæti oröiö
hættulegt hvítum manni, aö líta
Kabula I<agora“.
,,Þá hlýtur hann aö óttast hvíta
menn“, sagöi Clarkson meö þjósti.