Syrpa - 01.09.1911, Page 41

DÆTUR ÚTILEGUMANNSINS.
39
isi rugl, mætti Bjarni ríiöa næsta
dag. a þetta urðu þeir nú báðir á-
sittir og héldu nú áfram og gengu
allt sem þeir þoldu, norðvestur und-
ir hiraunið, þar til þeir sáu tjall eitt
mikið, þó í nokkurri fjarlægð.
Fór þá heldur að glaðna yfir
Einari, því honum sýndist fjalliö
ekki ólíkt fjallinu, sem hanii sá
í draumnum. Já, það var það, að
öllu öðru leyti en því, að það vat
ekki eins grasgefið þar í kring, eins
og hann bjóst við. Þó voru þar víða
hagar góðir að sjá, þar sem snjó-
laust var og þessvegna ekkert ólík-
leg tilgáta, að þar væru að minnsta
kosti góðir sumarhagar. Þeir
héldu vel áfram. Komu von bráðar
að rótum fjallsins og gengu yfir
norður enda þess, sem var talsvert
lægri en miðbikið og suðurendinn.
Þegar þeir voru komnir upp á fjalls-
halann stóðu þeir við, bæði til
að skoða sig ofurlítið um og eins til
að kasta inæðinni og taka sér hvíld
nokkra. Þeir litu nú yfir lands-
svæðið, norður og norðvestur af
fjallinu og sýndist það vera ein
hraunbreiða og síður en svo björgu-
legt, hvorki fyrir menn eða skepnur.
Þetta var nú eftir því sem þeim
taldist til austurendinn á hinu
mikla og nafnfræga Ódáðahrauni.
Svona langt höfðu þeir aldrei kom-
ist fyrri og enginn úr þeirra sveit,
svo sögur gengju af. Þeir voru nú
virkilega farnir að kanna ókunna
stigu. — ,,Hvernig líst þér nú á
blikuna laxi?’’ sagði Einar við
Bjarna. ,,Hvað heldur þú verði úr
okkur ef við göngum nokkuð langt
inn í hrauti þetta?” Mér sýnist ekk-
ert ráð í því”, mælti Bjarni, ,,og
væri eg nú aðalráðandi ferðarinnar,
mundi eg helzt leggja það til, að við
snerum hér aftur og leituðum meira
í austurátt héðan, því þar er land-
flæthi mikið, eins og þú sérð og
það er eiginlega plássið, sem okkur
var sagt fyrir að ganga vel, eða
sýnist þér það ekki heppilegast?”
Einar mælti: ,,Ekki er eg nú al-
Veg á þinni skoðun með þetta. Eg
vil aðvið förum eitthvað lengra inn í
hraunið og sjáum hvað þar er að
frétta. Voguu vinuur ug vogun
tapar, segir máltækið. \'tó höíum
aldret séd þetta hrauu fyrri og þ.iö
getur vel orðið í seinasta sinn, setn
okkur gefst tækifæri að sja það.
Við ráögeröum í morgun, aó fara
eftir ávísan draums mins t dag og
það skulum við uú gera. Viijtr þu
ekki fylgja mér, þá fyr eg emn, ea
þú getur gengið hér austur eltir, ef
þú vilt og þorir ekki að tara í hraun-
ið. Þú heldur víst að það sé fuit af
útilegumönnum, sem svo margar
sögur hafa gengið af og ert máske
hræddur við þá? En mér sýnUt þaö
óþarfi, eins lengi og við hofum ekki
séð neitt af þeim og ekkert er lík-
legra, en að það sé lýgi, sem sagt
hefir verið um þá. En þó þeir væra
nú til og við yrðum eitthvað varir
við þá, ættir þú ekki að æðrast,
jafn stór og sterkur sein þú ert.
Væri eg þinn maki að burðúm,
mundi eg ekki víla fyrir mér að mæia
einum þremur eða fjórum af þeim í
einu. Þeir verða sizt verri viður-
eignar en duggararnir, sem þú átlir
við um árið og orð leikur á að þú
hafir jafnað um þá, svo þeir hafi
orðið ánægðir. Nei, nei, laxi góð-
ur! Eg e? minni maður en þú, en
sarnt mun eg varla renna frá einum
eða tveimur ef í það fer. Eg legg
á þá handbragð, ef hælkrókur eða
sniðglíma dugar ekki og þá er ekki
víst, hverjir frá tíðindum segja”.
,,Hættn nú öllu þessu fjandans
ranpi”, mælti Bjarni, þvíhonumvar
ekki farið að finnast til, ,,förum þá
af stað og sjáum hvað setur”.
Þeir gengu nú þessu næst ofan
af fjallinu að norðan verðu og lögðu
vestur í hraunið og var þar bæði
vondur vegur og afar villugjarn.
Gengu þeir utn hraunið lengi dags,
og sáu þar marga helliskúta, suma
stóra, en suma smáa. Og er ekki
að orðlengja það, að þeir fundu á
etidanum helli þann, sem féð var í
og kom draumurinn þar bókstaf-
lega fram. Stór steinn var í hell-
ismunnanum, sem auðsjáanlega
hafði hrapað n’iður, en var þar ekki