Syrpa - 01.09.1911, Síða 55

DÆTUR ÚTILEGUMANNSINS.
53
heföi geíið fyrir hana 100 kr., væri
hún sjö vetra göniul. Leit út fyrir
aö Bjarni væri nú kominn úr klíp-
unni meö feröasögu sína og hann
heföi sjúlfsagt sloppiö, ef svo óheppi-
lega heföi elcki viljaö til, aö tveir
menn komu að austan. Höföu þeir
veriö á Vopnafirði um sama leyti og
Bjarni lést hafa veriö þar. En þeg-
ar þeir voru spuröir um þá félaga
aftóku þeir meö öllu að þeir heföu
nokkurn tíma þangaö komiö. Vakti
þetta nýtt umtal og spurningar og
fór þá svo fyrir Bjarna, aö hann varö
tvísaga og jafnvel grunaöur ósann-
indum, sem marga furöaöi á, því
hann var ekki kyntur aö ööru en
ráövendni. Varð nú þetta hljóö-
bært um alla sveitina og síöast stað-
hæft af öllum, alveg fortakslaust aö
þeir heföu aldrei til Vopnafjaröar
komiö og Einar var þar hvergi aö
finna, en þar ætlaöi hann þó aö
dvelja, þar til skip þaö kæmi, er fttti
aö flytja vesturfara til Skotlands þaö
sumar. Var nú gengiö að Bjarna,
bæöi af presti og hreppstjóra, aö
segja hiö sanna, en hann kvaðst
eklci hafa annaö aö segja þeim, en
þaö, sem áður er sagt. En meö
þaö voru menn nú ekki ánægðir.
Fór þessu nú fram um liríö og þótt-
ist hver beztur, sem mest gat talaö
um þetta og jafnvel lagfært þaö og
fært í stílinn, svona eftir atvikum.
En Bjarni var hægur og fátalaöur
og hugsaöi meö sér, að bezt mundi
að tala sem allra minst um þetta;
því fæst orö bæru minsta ábyrgð.
Leiö nú á þenna hátt um hálfsmán-
aöar tími. En þá vildi svo slysa-
lega til, aö jarpa hryssan hvarf.
Hún liafði ekki unaö sér og tók það
til bragös, aö strjúka til átrhaga
sinna. En hvar voru átthagar henn-
ar? Á því var nú farinn aö leika
talsveröur vafi, ekki síöur en öör-
um sögum Bjarna. En þaö rættist
samt furöuvel úr þessari flækju.
Tveír menn höföu um þessar mund-
ir, veriö aö reka geldfénaö lengst
inn á afrétt og í þeirri ferð sáu
þeir jörpu hryssuna og vildu hand-
sama. Hún gaf þeim ekki kost á
því, en hélt leiöar sinnar og stefndi
inn í Ódáöahraun, nokkuð norðan
viö miöju þess. Þannig sögöu þeir
sögu sína og töldu þaö um leið hér
um bil óefað mál, aö hryssa þessi
væri ættuö úr Ódáöahrauni og þaö-
an fengin, þó Bjarni vildi ekki viö
þaö kannast. Jókst nú orörómur-
inn um þetta og barst bæ frá bæ
um nálægar sveitir. Það varogekki
lengur haft í dularmálum, að þeir
félagar Einar og Bjarni mundu hafa
lent til útilegumanna haustiö áöur
og aö nú heföi Einar strokiö þangað
og leiddu menn ýmsar getur aÖ or-
sökum til þess. Héldu sumir aö
hann mundi hafa komist þar,,í hann
krappann1' og oröið aö lofa þeim að
fara til þeirra, svohann mætti halda
lífi og limum. Aörir gátu þess til
aö saga þeirra um dauöa féð í hell-
inum væri ósönn og aö þeir heföu
féö þar einhverstaðar inn á öræfum
og ætluöu á einhvern hátt aö nota
sér þaö og afurðir þess. Þannig
gekk nú skraf þetta, aö kalla mátti
staflaust aftur og fram, en þegar
talaö var um þetta viö Bjarna anz-
aöi hann því oftast engu eöa svör
hans voru út í liött. Leiö nú sum-
ariö, þar til eftir túnaslátt, varö þaö
þá ráöum ráöiö meðal bænda, meö
sýslumann í broddi fylkingar, að
taka Bjarna fyrir til yfirheyrzlu og
fara síöan meö hann og fjölmenni
mikið inn á öræfi, bæöi til aö teita
fjár síns og til að komast eftir hvar
Einar væri niöur koninn. Nú var
þaö sannað, aö hann hafði aldri á
Vopnafjörðkomiöoghvorugurþeirra
og eins, að enginn vissi til, að Ein-
ar heföi farið til Ameríku, nokkurs-
staöar af landinu. Og síöast, en
ekki sízt, til þess aö svipast eftir
útilegumönnum og ráöa þá af dög-
um.
Þegar hér var komiö sögunni og
Bjarni sá aö til hinnamestu vandræöa
horföi fyrir sig, tók hann aö gerast
þunglyndur í meiralagi og áöur en
fólk fékk áttaö sig og hugleitt hvern
enda þetta kynni aö hafa, hvarf
Bjarni burtu að næturlagi, án þess
aö taka nokkuð meö sér og þótti