Syrpa - 01.09.1911, Síða 60

58
SYRPA
vildi fyrir engan mun, sleppa því
tækifæri að komast til systur sinnar
og- búa í grend við hana. Þó fanst
henni í aðraröndina slæmtaðmissaaf
svona góðu giftingartækifæri og því
fyrsta sem hún hafði fengið á æfi
sinni. En Einar bað hana að láta
sig ráða þessu, hann mundi geta
komiðþessuí viðunanlegt horf. Það
líkaði Helgu vel. Síðan sagði Ein-
ar Mr, Crawford frá málavöxtum
og varð hann glaður við, en þótti
þó lakara að hún skyldi ekki vilja
verða eftir á Englandi og giftast sér
þar, en þó, til þess að missa ekki af
svona álitlegu konuefni kvaðst hann
mundi ganga að kostum hennar.
Réðist það því milli þeirra að Helga
skyldi fara vestur með Einari og
sitja þar í festum, þar til Mr. Craw-
ford hefði ráðstafað eigum sínum og
kæmi vestur. Gengu nú þessir
máldagar saman og trúlofuðust þau
svo þarna í viðurvist Einars og inn-
sigluðu það með kossi og laglegum
hring, sem Mr. Crawford dró á
fingur hennar. Varð nú Helga
glaðari en frá verði sagt, lék við
hvern sinn fingur og reyndi nú af
öllum mætti til að læra enskuna, en
tíminn sem hún hafði til þess, reynd
ist naumur, því innan fárra daga
átti að hefja ferðina til Ameríku.
Þetta sem hér að framan erskráð,
skeði um miðjan ágúst. Var nú
svo ráð fyrir gert, að Mr. Crawford
yrði kominn vestur fyrir næstu jól,
svo að þau gætu haft það sér til
jólaskemtunar, að gifta sig og lifa í
náðum vestur í Californíu um jólin.
Síðan var fundi þessum slitið, en þau
Einar og Helga bjuggu sig í skyndi
til vesturferðar. Þegar alt var til-
búið, fylgdi Mr. Crawford þeirn til
skips, og skildu þau þar' öll, með
vináttu og blíðu mikilli. Farnaðist
þeim vel og komust þau með heilu
og höldnu heim til Einars. Varð
þar hinn mesti fagnaðarfundur; fyrst
milli hjónanna og síðan með þeim
systrum, eins og nærri má geta.
Settist Helga nú að á heimili systur
sinnar og mágs og sat nú í festum,
líkt og fornaldar hofróðuroft gerðu.
Leið nú fram til jóla, og bar nú ekk-
ert markvert til tíðinda.
Helga sat nú þarna eins og að
framan er sagt og lagði nú einna
mesta stund á að læra enskuna, því
hún vildi fyrir hvern mun veraorðin
vel að sér í henni, þegar mannsefnið
kærni. Mátti svo heita, að hún væri
vakin og sofin við þann starfa, Sig-
ríður systir hennar var aðalkennar-
inn og elsta dóttir þeirra hjóna, og
svo hjálpaði það mikið til, að alt
heimilisfólkið talaði ensku. Varhún
brátt álitin, að vera orðin allvel
bænabókarfær í þeirri tnugu. Hún
taldi nú tímann og fanst jólafastan
sérstaklega löng. En samt leið tím-
inn og jólafastan líka, alt til 21.
desember. Sat Helga þann dag
allan niður í stofu og var að lesa
enskan ,,róman“ sem einhver hafði
gefið henni, og álitið góða bók fyrir
ensknemanda. Leið nú dagurinn
alt þar til klukkan var fjögur,
eftir hádegi. Tók þá Helgu að syfja
svo mjög, að hún gat varla uppi
setið og varð því að leggja sig fyrir,
svo sem hálfan tíma. En þegar hún
reis á fætur og varð reikað fram að
glugganum, sem hún gerði mest til
þess að róla af sér svefnmókið, sér
hún að luktum léttvagnier ekið upp
að garðshliðinu við framhlið húss-
ins og út úr honum stígur slór og
þreklegur maður, í yfirfrakka og
bar tvær töskur, sína í hverri hendi.
Hún sá að maður þessi hneigði sig
fyrir ökumanninum og sneri síðan
upp að húsi þeirra oggekk kvatlega.
,,Já, hver skyldi þetta vera?“ hugs-
aði Helga með sér, því rétt í þenna
svipinn, datt henni það sízt í hug,
að hér væri kominn William Craw-
ford, kærasti hennar frá Englandi,
en sú varð þó raunin á. Mr. Craw-
ford var kominn. Hann gekk nú
upp að dyrunum og hringdi dyra-
bjöllunni og hlaut Helga nú að fara
til dyra, sem þó var ekki vandi henn-
ar, en þarna braut nauðsyn lög.
Enginn af hinu heimilisfólkinu var
viðlátið svo hún hlaut að gera
þetta. En rétt um leið og hún sneri
til dyranna, flaug henni í hug hver