Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Qupperneq 4

50
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
vargurinn, hreytti Hjálmar út úr sér og
þaut af stað.
Ráðskonan horfði á eftir honum. Hann
hljóp niður að sjónum með byssuna
reidda um öxl, stökk upp í bátinn og reri
allt hvað af tók út í hólma.
—• Það er ögn um að vera fyrir hús-
bóndanum í dag, sagði ráðskonan.
— Hann ■ er orðinn vitlaus, karlinn,
sagði eldabuskan.
Þegar Hjálmar kom út í hólmann,
brýndi hann bátnum, tók byssu sína og
hlóð.
Auðvitað auglýsti hann það á hverju
vori, að öllum væri stranglega bannað
að skjóta í varpinu eða í nánd við það.
Sjálfur hafði hann fullan rétt til að
skjóta þar eins mikið og hann vildi.
Æðarfuglinn mundi fljótt venjast skot-
um hans og skilja, að hann væri að drepa
varginn. Og þó hann skildi það þá ekki
og styggðist... Varginn ætlaði hann að
drepa.
Hann ætlaði ekki að láta þessa vængj-
uðu djöfla’ hlakka yfir höfði sér og
storka sér með eilífu gargi. Það voru
nógir samt, sem ásóttu hann, þó að þsir
týndu tölunni og létu hann í friði.
Meðan hann hlóð byssuna flögruðu
nokkrir krunkandi hrafnar yfir hólman-
um.
Hjálmar leit upp. Andlit hans var
þrútið og rautt og svipur hans heiftúð-
legur. Svo brá hann byssunni undir
vangann og miðaði á einn hrafninn.
Skotið reið af — og vængbrotinn
hráfn lá nokkur skref frá honum. Hinir
flugu burt. Æðarfuglinn þaut hræddur
upp úr hreiðrum sínum og fram á sjó.
Skvamp og háreysti. Það var allt í upp-
námi í varpinu.
Hjálmar gamli óð að hrafninum, moð
reidda byssuna, sté á brotna vænginn
og braut hinn með byssuskeftinu.
— Fljúgöu nú, kvikindi. Heldurðu að
ég viti ekki að þú hefur árum saman
drepið fyrir mér lömb og æðarunga og
stolið eggjum úr varpinu. Hvers virði
heldurðu að öll lömbin hafi verið og
dúnninn, sem þú eyðilagðir? Hvað hef
ég gert þér? Gaztu ekki látið mig í friði?
Gaztu ekki stolið og rænt frá öðrum en
mér? Nei, þú lagðist á mig af því að þú
vissir, að ég var ásóttur af öllum. Þú
vildir fylla flokk hinna varganna, af þvi
að þú vissir að ég var orðinn gamall og
slitinn. Þú hélzt að ég gæti ekki komið
fram neinni vörn, og þess vegna væri
hættulaust að stela frá mér. Þú ert
hvorttveggja í senn, bleyða og níðingur.
Því flýgurðu ekki?
Hjálmar sparkaði í hrafninn með fæt-
inum. Hrafninn gargaði.
— Heldurðu að ég klökkni, þó að þú
gargir framan í mig. Ef þú gætir, mynd-
ir þú stinga úr mér augun eins og lömb-
unum. Þú hefur kvalið mig nógu lengi.
Þú hefur gott af því að kveljast ögn
sjálfur, áður en ég drep þig. Heldurðu
að ég fari að hlífa þér og þínum líkum.
Nei, ónei. Hjálmar gamli hefnir sín.
Hann stóð á öðrum væng hrafnsins og
hlóð byssu sína. Þó að hinir hefðu flogið
burt, gátu þeir komið á hverri stundu.
Æðarfuglinn fór að vappa upp í hreiður
sín.
— Nú drep ég þig, sagði Hjálmar við
hrafninn og laust hann með byssuskeít-
inu.
— Ræningi, varpþjófur. Er þetta nóg?
Hrafninn kvikaði.
— Viltu fá meira. Svona, eitt enn, eitt
enn — og hann laust hrafninn í sífellu,
unz hann lá sundurkraminn og tættur
við fætur hans. Svo sparkaði hann í hinn
svarta og svívirta fugl.
Það hlakkaði í Hjálmari gamla. Hánn
skimaði í allar áttir, lagðist niður og
beið þess að vargurinn kæmi aftur. Hann