Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Qupperneq 13

FNJÓSKDÆLA SAGA
59
þeir fnndu nálgast, eins og hræðilegt ili-
viðri.
Glaumurinn stóð sem hæst, og hugs-
anir ungu flugliðanna og gesta þeirra
voru sljóar og þokukenndar, þegar dyrn-
ar opnast og tveið liðsforingjar koma í
ljós. Úr andlitsdráttum þeirra mátti lesa
alvarlegar fyrirætlanir.
í kringum þá eru taumlaus ærsl. Ung-
ur fyrirliði réttir þeim staup í flýti. Há-
vaðinn er lítt þolandi. En skyndilega
verður allt hljótt. Menn komast að raun
um, að annar komumanna er stórfylkis-
höfðinginn.
Öllum er nú skiljanlegt, hvernig á
þessari heimsókn stendur.
Stórfylkishöfðinginn lyftir hendinni og
rödd hans var styttingsleg og hörð.
»Sérhver fari á sinn stað og sé reiðu-
búinn sanistundis. Orustan mikla er þeg-
ar hafin. óvinirnir þokast fram«.
Djúp þögn fylgdi orðum hans.
Svo hélt stórfylkishöfðinginn áfram :
»í dögun mun verða gefið merki um
framhlaup. Óvinirnir mega ekki komast
gegnum herfylkingar okkar. Sérhver
verður að berjast, þar til hann fellur eða
sigrar«.
Einn hinna yngstu flugmanna spyr
með lágri röddu:
»Og hvenær megum við flugmennirnir
snúa aftur til herbúða vorra?«
»Ekki á meðan nokkur ykkar getur
haldið flugvélinni uppi, og meðan nokk-
ur óvinaflugvél sést í loftinu«.
Höfðinginn kvaddi' og gekk til dyra.
En þar sneri hann sér við og mælti fram
hin ódauðlegu orð Nelsons:
»England gerir ráð fyrir, að allir geri
skyldu sína«.
Hurðin féll harkalega að stöfum. Nú
ríkti þögnin þar sem áður dunaði há-
reystin. Ungu flugmennirnir horfðu hvér
á annan, þar til einn þeirra rauf þögn-
ina og sagði:
»Já, þakka ykkur nú fyrir. Á fætur
klukkan fimm!«
Annar flugmaður greip glasið sitt og
hrópaði:
»Heill og hamingju!«
En einn hinna yngstu flugmanna lædd-
ist út. Fölur og örvæntingarfullur skim-
aði hann í kringum sig. Hann vissi, að
þetta var dauðadómur, og þó var hann
enn svo ungur.
Óttinn við dauðann kom óvörum yfir
hann. Hann féll til jarðar og kjökraði
eins og barn.
Jeannine hafði séð hann fara. Tilfinn-
inganæmt hjarta hennar skildi, hvað
gerðist i sál hans, og þegar hún kom að
honum, þar sem hann lá, beygði hún sig
yfir hann til þess að hughreysta hann.
»Jeannine«, kjökraði ungi flugmaður-
inn. »Ég veit að þetta er dauðadómur
okkar«.
»Verið hughraustur, — þá gengur allt
vek, sagði Jeannine.
Svo mikilli samúð andaði frá orðum
hennar, að ungi maðurinn leit upp og
horfði á hana gegnum tárin.
»Hugsið til félaga yðar«, bætti Jean-
nine við.
En henni var líka heitt um hjartaræt-
urnar og barðist við grátinn, meðan hún
reyndi að telja kjark í hinn.
í garðshorninu skammt frá þeim stóð
dýrlingsmyndin, þar sem hún sjálf leit-
aði hugsvölunar.
Hún féll þar niður og bað heitar en
nokkru sinni fyrr.
En auk unga flugmannsins var annar
nærstaddur, sem hafði séð og heyrt,
hvernig unga stúlkan, sem sjálf var í
raun og veru barn, reyndi að blása öðr-
um kjarki í brjóst, og hafði með móður-
legri viðkvæmni tekið höfuð unga flug-
mannsins í skaut sér.
Og nú heyrði hann hina áköfu bæn
s*