Nýjar kvöldvökur - 01.04.1933, Blaðsíða 47

MUNAÐARLAUSA STÚLKAN
93
eitt auga. En hvað sem því líður, er hæn-
an horfin, og hvað er orðið af henni'?«
»Eg át hana«, svaraði Ugluspegill, »því
að eg bar kvíðboga fyrir því að verða af-
skiftur við borðhaldið; við erum þrjú,
hænurnar voru ekki nema tvær og þer
sögðuð, að eg ætti að eiga eins gott i mat
og drykk og þið hin«. Prestur tók þessu
með þolinmæði og mælti: »Það gerir
minnst til um hænusteikina í þetta sinn,
en framvegis verður þú að gera allt, sem
vinnukonan skipar þér og undir umsjón
hennar«. Því lofaði Ugluspegill hátíðlega.
Upp frá þessu gerði Ugluspegill allt af
hvert það verk til hálfs, sem vinnukonan
skipaði honum. Ef hann átti að sækja
vatn í fötu, þá kom hann með hana hálfa;
ef hann átti að sækja tvö skíð í eldinn,
kom hann með eitt; ef hann átti að gefa
tarfinum tvö hneppi af heyi, þá gaf hann
honum eitt; ef hann átti að sækja tvo
mæla af öli á ölkrána, þá kom hann með
einn, — og á sama hátt hafði hann það í
öðrum efnum, svo að vinnukonan tók eft-
ir því að þetta var eingöngu gert henni til
skapraunar. Sagði hún þó ekki neitt við
Ugluspegil sjálfan, heldur kvartaði um
þetta við prestinn. Þá mælti prestur við
Ugluspegil: »Heyrðu góði; vinnukonan
kvartar um það, að þú gerir engin verk
nema til hálfs, en þó bað eg þig að gera
allt eftir hennar fyrirsögn og undir henn-
ai umsjón«. »Já, herra«, svaraði Uglu-
spegill, »eg hef líka gert alveg eins og þsr
hafið lagt fyrir. En griðkan sér ekki nema
til hálfs og þess vegna er ekki til neins
fyrir mig að gera neitt nema til hálfs, því
að hennar umsjón getur ekki náð Iengra«.
Þá fór prestur að hlæja, en vinnukonan
stökk upp á nef sitt og mælti: »Ef þér
rekið ekki þennan hrekkjalim úr vistinni,
þá fer eg samstundis«. Og prestur varö
að sætta sig við.að láta Ugluspegil fara;
þótti honum það verra en ekki, því að í
aðra röndina hafði hann gaman af hon-
um. En svo stóð á, að hringjarinn þar í
þorpinu var nýdáinn, og varð það að sam-
komulagi með presti og bændunum þar, að
Ugluspegill var ráðinn hringjari við
kirkjuna.
8. Páskaleikar á Plánkastoðum.
Á miðöldunum var það alsiða í kaþólsku
kirkjunni, að leiknir voru helgileikar á
stórhátíðum. — Þegar leið að páskum,
kom prestur að máli við Ugluspegil og
mælti: »Það er vani hér á páskadagsnótt
ao leika upprisusöguna; bændurnir hjálpa
til, en hringjarinn á að segja fyrir hlut-
verkum og stjórna leiknuim. UgluspegiII
tók þessu vel og svaraði: »Það er sjálf-
sagt; en af því að fátt mun vera um hæfa
leikendur, þá verðið þér að lána griðkuna
yðar í eitthvert vandasama hlutverkið;
hún kann sjálfsagt að lesa«. »Já«, svaraði
prestur, »þú tekur hvern, sem þú færð,
karl eða konu, og vinnukonan mín hefur
oft leikið áður, svo að hún er sjálfsögð«.
— Vinnukonan var þess albúin að leika
engilinn í gröfinni, því að það hlutverk
kunni hún utanbókar. Ugluspegill og
bóndi nokkur með honum áttu að leika
Maríurnar tvær, en sjálfur átti prestur
að leika frelsarann upprisinn.
Hófust svo leikarnir á tilsettum tíma.
Þegar Ugluspegill og bóndi komu að gröf-
inni, búnir kvenklæðum, sat vinnukonan
þar fyrir í engils líki, klædd hvítum hjúpi
og með stóra vængi á herðum; mælti hún
á latínu, svo sem vera átti: »Quem quæ-
ritis, — að hverjum leitið þér?« Þá svar-
aði bóndinn með þeim orðum, sem Uglu-
spegill hafði lagt honum í munn: »Við
leitum að gamalli og eineygðri prest-
griðku«.
Þegar vinnukonan heyrði, að verið var
að gera gabb að auganu í henni, varð hún
bálvond, og af því að hún vissi, hver sök-