Hlín. - 01.04.1902, Qupperneq 101

9i
andríkt efla hnyttilegt orðatiltæki, sem liann mælti, skyldi
falla í ófrjóan jarðveg.
Maður þessi var hið nafnfræga hirðskáld John Dryd-
en og mátti segja, að maður sá væri einvaldur á Eng-
landi bæði í leikhúsum fyrir leikrit sín, og eins manna
í milli fyrir kvæði, er hann orti. John Dryden dró
mjög dám af Frökkum, galgopi, fyndinn og skarpur og
gat með lipurð mikilli fylgt öllum dutlungum konungs
og öllum breytingum tízkunnar, og var því ekki að furða,
þótt frægð hans héldist, meðan líf hans entist.
Viðræðurnar stóðu sem hæst, þegar nýr gestur kom
inn í stofuna. Hann lét staf sinn í krók einn, en hengdi
hattinn upp á snaga og valdi sér því næst rólegan og
afskektan stað í stofunni. Gestur þessi virtist þjást af
innri órósemi, sem jókst eftir því, sem á tímann leið;
hann brá oft litum og lék sér að hnöppunum á hinum
fátæklega frakka sfnum með titrandi höndum.
Nú stóðu menn upp úr sætum og kvöddu Dryden,
með því að leikhústfmi var kominn, en þá var það
tízka, að vera við hvern leik. Einn af hinum ungu
herrum spurði Dryden: sÞér farið ef til vill í leikhús-
ið í kveld, og ef svo væri, þætti mér stór ánægja að
fá yður í minn vagn«.
Við þessi orð hrökk hinn þögli gestur í stofuhorn-
inu saman, og gat varla dulið geðshræringu sína.
»Eg þakka yður fyrir«, mælti Dryden, »en eg get
ekki tekið á móti boði yðar«.
Við þessi orð varð hinum unga manni rórra i skapi.
Eptir að þessir háu herrar voru brott farnir, höfðu
hinir flestir sig á brott, svo að eins stúdentar og bók-
mentamenn urðu eftir. Dryden skimaði í kringum sig,
ypti öxlum og kallaði á þjón sinn.