Hlín. - 01.04.1902, Qupperneq 104

94
sínu. Hann dró þá handlegg sinn úr handlegg förunauts
síns og skipaði herbergisbjóni sínum, er kom að í þess-
um svifum, eitthvað að sækja og sagði: »Gerið svo
vel að ganga inn í þetta herbergi, þar til eg kem
aftur, sem ekki þarf lengi að bíða«.
Herbergisþjónninn vísaði gestinum í skrautlegan
sal. Hann virtist nú aptur vera á góðum vegi með
að láta hugfallast og lést falla þunglamalega niður á
stólinn og dró andann þungt.
Þannig sat hann þar til Dryden kom inn ; hann hafði
skift um föt og var hýrlegur á svip; hann rétti nú gest-
inum höndina og sagði: »Kæri ungi maður, yður á eg
mikið að þakka, hjálp og hugrekki yðar hefur verndað
líf mitt. Vonandi er að eg geti vottað yður þakklæti
mitt með öðru en orðunum einumx.
' Gesturinn hafði staðið upp og leit undrandi, en með
mestu virðingu á hið fræga skáld.
»Eg þakka guði fyrir að hafa valið mig sem verk-
færi til þess að frelsa vort mesta og frægasta skáld úr
liöndum morðingja«.
»Svo að þér þekkið mig“, sagði Dryden brosand«i.
»Hver er sá, sem hefir annars minsta snefil af
menntun, sem ekki þekkir John Dryden«.
»Nú farið þjer allt of langt«, sagði Dreyden, sem
þó auðsjáanlega var hróðugur af skjallinu; »má jeg nú
ekki fá að vita, hvað björgunarmaður minn heitir?«
»Eg heiti Játvarður Hemings" og les eðlisfræði«.
„Þá er vonandi að eg geti hjálpað yðnr, svo fram-
arlega sem þér hafið nokkra metorðagirnd til að bera.
Eruð þér ánægður með yðar núverandi stöðu?“
»Nei, því miður, því að eg hefi ekki neina stöðu«.
»Nú svo. Þeim mun betra, það er að segja fyrir
mig. Þá skal eg hjálpa yður til þess að fá yður stöðu.