Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1925, Side 34

Eimreiðin - 01.01.1925, Side 34
30 HALLVARÐUR í NESI EIMREIÐIN æskustöðvunum. Við skiftumst jafnan bréfum, og þann hátt höfðum við, að við sóttum hvor annan heim einu sinni á ári. Hann kom til mín að haustinu, um veturnæturnar, en eg til hans um eða fyrir fráfærurnar að sumrinu. Svo var það fyrir rúmum átta árum, að eg bjóst að heim- sækja Hallvarð á venjulegum tíma. Þegar eg kom að insta bænum í sveit hans, spurði eg þau óvæntu tíðindi, að hann lægi rúmfastur og hefði verið þungt haldinn. Var sagt, að hann hefði tekið handarmein mikið, læknir hefði skorið í höndina, en eftir það hefði verið talið ívísýni á bata. Mér þótti tíðindin ill. En því síður fékk eg mig til að þyrma ferðinni. Tók eg því þann kostinn, að ríða fyrst að Dal til Gríms læknis og fá hjá honum sannar fregnir um sóttarfar Hallvarðs. Grímur hafði verið læknir í héraðinu framt að tuttugu ár- um. En þó mundi það mála sannast, að fæstir af héraðsbúum kynnu skap hans. Grímur læknir var af öllum talinn gáfumaður, manna fá- talaðastur og venjulega dunmæltur, glettinn og kíminn, »svara- stuttur og svarasnöggur«, og þótti mjög skifta í tvö horn um svör hans og úrskurði. Stundum þótti hann manna tvíræð- astur í svörum — þegar hann þá svaraði. En í aðra röndina voru úrskurðir hans taldir svo tvímælalausir, að ekki væri um að villast, og þá alloft úti látnir með hörkukendum úlf- úðarhreim. Við sjúklinga sína var hann svo spunastuttur stundum, að vart þorðu þeir að mæla við hann. En þá lék venjulega um andlit hans hlýjublandið gletnisbros, og við það varð framkoma hans enn þá tvíræðari. Skurðlæknir þótti Grímur góður. Hefur það líklega eigi sízt verið því valdandi, að hann var í miklum metum hjá héraðsbúum sínum. Þó er ekki að vita nema nokkuru hafi það valdið, að hann var langflestum héraðsbúum líkt og óráðin gáta. Þennan mann ætlaði eg að heimsækja og fá hjá honum fulla vissu um heilsufar Hallvarðs. Það gat svo sem brugðist til beggja vona, hver svör eg fengi og hvað þau upplýstu. En ekki tjáði að láta letjast og því reið eg heim að Dal.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.