Eimreiðin - 01.01.1925, Qupperneq 34

30
HALLVARÐUR í NESI
EIMREIÐIN
æskustöðvunum. Við skiftumst jafnan bréfum, og þann hátt
höfðum við, að við sóttum hvor annan heim einu sinni á ári.
Hann kom til mín að haustinu, um veturnæturnar, en eg til
hans um eða fyrir fráfærurnar að sumrinu.
Svo var það fyrir rúmum átta árum, að eg bjóst að heim-
sækja Hallvarð á venjulegum tíma.
Þegar eg kom að insta bænum í sveit hans, spurði eg þau
óvæntu tíðindi, að hann lægi rúmfastur og hefði verið þungt
haldinn. Var sagt, að hann hefði tekið handarmein mikið,
læknir hefði skorið í höndina, en eftir það hefði verið talið
ívísýni á bata.
Mér þótti tíðindin ill. En því síður fékk eg mig til að
þyrma ferðinni. Tók eg því þann kostinn, að ríða fyrst að
Dal til Gríms læknis og fá hjá honum sannar fregnir um
sóttarfar Hallvarðs.
Grímur hafði verið læknir í héraðinu framt að tuttugu ár-
um. En þó mundi það mála sannast, að fæstir af héraðsbúum
kynnu skap hans.
Grímur læknir var af öllum talinn gáfumaður, manna fá-
talaðastur og venjulega dunmæltur, glettinn og kíminn, »svara-
stuttur og svarasnöggur«, og þótti mjög skifta í tvö horn um
svör hans og úrskurði. Stundum þótti hann manna tvíræð-
astur í svörum — þegar hann þá svaraði. En í aðra röndina
voru úrskurðir hans taldir svo tvímælalausir, að ekki væri
um að villast, og þá alloft úti látnir með hörkukendum úlf-
úðarhreim. Við sjúklinga sína var hann svo spunastuttur
stundum, að vart þorðu þeir að mæla við hann. En þá lék
venjulega um andlit hans hlýjublandið gletnisbros, og við það
varð framkoma hans enn þá tvíræðari.
Skurðlæknir þótti Grímur góður. Hefur það líklega eigi
sízt verið því valdandi, að hann var í miklum metum hjá
héraðsbúum sínum. Þó er ekki að vita nema nokkuru hafi
það valdið, að hann var langflestum héraðsbúum líkt og
óráðin gáta.
Þennan mann ætlaði eg að heimsækja og fá hjá honum
fulla vissu um heilsufar Hallvarðs. Það gat svo sem brugðist
til beggja vona, hver svör eg fengi og hvað þau upplýstu.
En ekki tjáði að láta letjast og því reið eg heim að Dal.