Eimreiðin - 01.04.1927, Qupperneq 26

122
ÞORGEIR LJÓSVETNINGAGOÐI
EIMREIÐlN
hann niður Þorgeir og breiddi feld sinn á sig og hvíldi þann
dag allan og nóttina eftir og mælti ekki orð*.
Menn hafa skilið þetta svo, að Þorgeir hafi allan þennan tíma
verið að hugsa sig um, hvernig hann ætti að ráða fram úr
þessu mikla vandamáli og á hverja sveifina hann ætti að snú-
ast. En ekki getur það verið rétt nema að nokkru leyti. Því
sjálf niðurstaðan var fyrirfram ákveðin. Þorgeir var búinn að
lofa, hver hún skyldi verða og fá sína borgun fyrir.
Hann var að hugsa um taflið, sem hann hafði tekið að sér
að tefla, og hvernig hann ætti að komast hjá að tefla sjálfum
sér í mát, hvernig hann ætti að leika á trúbræður sína, svo
að þeir, en ekki hann, töpuðu taflinu. Og hann var að undir-
búa ræðuna, sem hann ætlaði að halda daginn eftir, til að
sannfæra menn um, hver nauðsyn bæri til, að allir hefðu ein
lög og einn sið. Því *það mun verða satt (sagði hann í lok
ræðu sinnar), er vér slítum í sundur lögin, að vér munum
slíta og friðinn«.
Þetta var viturlega mælt og öll ræðan snildarleg. En brögð
voru óneitanlega með í taflinu. Því hann lét þess hvergi getið
í ræðu sinni, hvernig þessi »einu lög og eini siður« ætti að
vera. En hann fékk þó með ræðusnild sinni talið svo um fyrir
mönnum, »að hvorirtveggju játtu því, að allir skyldu ein lög
hafa, þau sem hann réði upp að segja«. Og Njála (k. 105)
bætir því við, að hann hafi tekið af þeim „svardaga og festu
að halda“.
Með þessu bragði hafði hann fengið báða flokka til að
gefa sér einveldi, eindæmi í málinu, svo hann gat nú öruggur
felt úrskurð sinn eins og honum sýndist. En ójafnt var þó á
komið með flokkunum. Því hinir kristnu menn vissu fyrir fram,
að hverju þeir áttu að ganga, samkvæmt »kaupum« sínum við
Þorgeir. En um það höfðu heiðingjarnir enga minstu hug-
mynd. En þeir hafa auðvitað gert sér fulla von um að treysta
mætti, að trúbróðir þeirra og æðsti vörður Ásatrúarinnar í
landinu mundi gæta svo embættisskyldu sinnar, að engin hætta
væri á að selja honum sjálfdæmi.
En í því skjátlaðist þeim hraparlega. Því Þorgeir hélt alla
skilmála sína við Hall og aðra forkólfa kristninnar og ákvað,
að allir menn skyldu kristnir vera hér á landi. „Þóttust