Eimreiðin - 01.07.1929, Page 34

218
REYKJAVÍKURSTÚLKAN
EIMREIÐIN
norsku og ensku, góða og lélega upp og niður. Les hún
gullaldarbókmentir vorar? Miklu minna en áður. Fer hún á
konserta? Já, það má hún eiga, og í leikhúsið mundi hún
fara, ef það væri til. Þykir henni vænt um landið sitt? Já.
Hefur hún nokkurt hugboð um, í hverju sérmenning vor
íslendinga er fólgin? Nei.
Þegar ég hef kannast við, að þessi lýsing muni vera nokk-
urnveginn rétt, mun það ef til vill ekki þykja árennilegt að
ætla sér að gerast eldheitur málsvari Reykjavíkurstúlkunnar.
Og þó ætla ég að takast það á hendur.
Það er nú enginn vandi að hugga hana sjálfa ofan á þessa
lýsing, ef þess þyrfti við, því að lýsingin á að mestu við
borgardætur allra hvítra manna, og það er henni sjálfsagt
nóg huggun. Og meira en það. Ef ég þekki hana rétt, getur
ekkert gert hana hróðugri en sá samanburður. Og þennan
samanburð má og verður að gera, hvort sem vér erum á-
nægðir með hann eða ekki — vér komum að því seinna. Eg
nefni það þá fyrst um sinn aðeins sem staðreynd, að vér
getum daglega mætt í Austurstræti ekki allfáum ungum stúlk-
um, sem að ytri ásýnd, limaburði, göngufari, klæðaburði og
fasprýði jafnast á við stúlkur, sem vér mætum hundruðum
saman á Fifth Avenue eða fyrir framan Café de la Paix.
Og ef vér komum inn í búðirnar, verður samanburðurinn
lítið eða ekki Reykjavíkurstúlkunni í óvil — með einni und-
antekningu þó. Þegar búðarstúlkan staðnæmist við diskinn
með spurningunni: »Hvað var það?« er eins og hún sé að
gefa oss áminningu fyrir óviðeigandi forvitni. Og þó á hún
enga sök á þessu. Bæði heimili vor og skólar vanrækja misk-
unnarlaust enn í dag að kenna oss kurteislegt ávarp. Búðar-
stúlkan er jafn lipur og greiðvikin og stéttarsystur hennar
annarsstaðar, og hún hefur haft augun með sér, þegar hún
horfði á film — en filmið hefur ekki getað kent henni að tala.
Aftur á móti hefur síminn gert helzt til mikið að því að kenna
símastúlkunni okkar að þegja. En ef hún svarar ekki nógu fljótt,
er það ekki heldur hennar sök. Hún hefur sannarlega orðið
að venja sig á þolinmæði. Fremst í símaskránni ætti að
standa svipuð viðvörun og fest var upp í Ameríku á frum-