Eimreiðin - 01.07.1929, Qupperneq 66

250
FRÚ RUT
EIMREIÐIN
»Návist yðar er næring fyrir mig, hvernig sem viðmót yðar
er. Guð, hvað ég elska framkomu yðar, stolt yðar, þrótt og
kæti. Hlátur yðar hefur fylgt mér heim; á erfiðustu stundum
mínum hefur hann hljómað í eyrum mér — og ég hef getað
grátið af gleði. Frú Rut, aldrei gleymi ég einu kveldi, sem
við vorum hérna inni. Samræðurnar höfðu fjarað út. Við sát-
um hljóð. Mér fanst loftið í kringum yður blandast ástúð.
Húmið læddist inn og fylti hornin. Þögn. — Þér leyfðuð að
mínútur liðu í djúpri þögn. Þá sýnduð þér ást minni nærgætni*.
Frú Rut nefndi nafn hans. Hann breiddi út faðminn.
»Kyssið mig einn koss«, bað hann.
Frú Rut leit til hans hálfluktum augum, brosandi og ástrík.
»Taktu mig, yljaðu mér með ástum þínum, gefðu mér lífið að
nýju«, var komið fram á varir hennar, en hún dokaði við og
beið með aðskildum vörum eftir nýjum fullyrðingum og heitari
atlotum.
Steinar fann, að nú mundu langþráðar óskir hans rætast.
Hvert augnablik var dýrmætt.
»Kyssið mig«, sagði hann aftur. Hann vafði handleggjununr
utan um hana, og röddin skalf af ákafa. »í guðsbænum kyssið
þér mig, áður en maðurinn yðar kemur heim«.
Andlitsdrættir hennar stirðnuðu. Henni dimdi fyrir augum-
Ástir og unaður runnu út úr höndum hennar — hurfu. Fru
Rut tók á því, sem hún átti til og reikaði fram að hurðinni.
Hún rétti úr sér og stóð teinrétt við dyrnar, opnaði þær
hægt en ákveðið og sagði með ískaldri röddu:
»Eg vil minna yður á, að framferði yðar er ósæmilegt. Eð
fyrirverð mig fyrir að hafa hlustað á yður í nokkrar mínútur*.
Hann stóð hreyfingarlaus með galopin augu.
»Hatturinn yðar hangir þarna«, bætti hún við og benti út
í forstofuna.
Steinar smaug fram hjá henni orðlaus og ringlaður. Hurðm
lokaðist á hæla hans. Hún hlustaði á fótatak hans niður stigann.
»AuIinn!« sagði hún, þegar hún var orðin ein. »Aulinn! að
eyðileggja þessa ánægju fyrir mér«. Og hún stappaði niður
fætinum af gremju.