Eimreiðin - 01.07.1929, Side 80

264
RASPUTIN
EIMREIÐIN
og kvenna úr öllum stéttum mannfélagsins. Á meðal þessa
fólks voru margir æðstu embættismenn ríkisins: ráðherrar og
kirkjuhöfðingjar, mikilsmetnir stjórnmálamenn og æðstu em-
bættismenn úr hernum. Allir höfðu þessir menn komist að
raun um það sama, að nú var ekki lengur nauðsynlegt að
leita til keisarans til þess að koma fram málum sínum. Mest
um vert var að vinna hylli Rasputins, því að hann var »keis-
arinn yfir keisaranum*.
Flestir þessara manna færðu Rasputin jafnan gjafir, er þeir
leituðu til hans, álitlega fjárhæð eða nokkrar vínflöskur, og
var það ekki vandi Rasputins að slá hendinni á mófi slíku.
En jafnvel ennþá vænna þótfi honum um gjafir hinna fátsek-
ari, þótt lítilfjörlegar væru. Margir komu líka til hans tóm-
hentir, og var hann engu síður fús til hjálpsemi við þá. Summ
þessara gesta komu til þess að leita lækninga eða biðja um
blessun hins heilaga manns. Ekki voru þeir heldur fáir, eink-
um á meðal námsmanna, sem leituðu fjárstuðnings hjá Ras'
putin, því að örlæti hans var alkunnugt, og lét hann engau
synjandi frá sér fara. Hitt var ekki sjaldgæft, að hann Sæ<íX
fátæklingum stórar fjárhæðir, sem honum höfðu verið gefnar
skömmu áður.
Enn var ein tegund gesta, sem ekki varð sízt ágengt í mála-
leitunum sínum við Rasputin, en það var kvenfólkið. Að visU
höfðu þær engar gjafir að gefa honum. En ýmsar þeirra átfu
það til, sem Rasputin var áreiðanlega engu ókærkomnara:
kvenlegan yndisþokka.
Brátt safnaðist utan um hann hópur kvenna, sem sann-
færðar voru um heilagleik hans og báru fyrir honum takmarka-
lausa lotningu. Margar af konum þessum voru af tignustu
aðalsættum Rússlands og þótti hinn mesti heiður af urngeng01
sinni við Rasputin. Daglega sátu þær til borðs með honum
hlustuðu á hann með fjálgleik miklum, er hann ræddi við
þær um guð og frelsun frá syndinni. Stundum kom það fyrir’
að konur, er nýlega voru farnar að umgangast Rasputin, vim
ekki þýðast hann, er hann ætlaði að sýna þeim einhver ástar
atlot. Það þótti hinum eldri og reyndari hin mesta goðgá
furðu djarft, að nokkur dirfðist að sýna hinum heilaga fööur
hinn minsta mótþróa. Sjálfar þóttust þær verða hreinar 3