Eimreiðin - 01.07.1929, Side 122
306
A FJOLLUM
eimreiðiN
engu lakara að hafa þar veiðimann að hausti en vertíðarmann
við sjóróðra að vetri. Þeir sem unna þriggja kúa kotbúskap,
mjólkursölu og smjörlíkisáti, hafa ekkert að gera við Hvítárnes.
Tjarnárbóndinn hafði — samkvæmt rannsókn Brynjólfs á
Minnanúpi — 14 kýr í fjósi og margt sauðfjár.
Það er engin ástæða til að láta liggja illa á sér, þótt rign-
ingin Iemji tjaldið utan. Höskuldur förunautur kveður rímur
af Núma og Leó hinum sterka. Kvæðalagið sameinast regn-
fallinu og þytnum í jökulbrúninni. Þetta voru uppáhaldsstef
Sigurðar Breiðfjörðs, skáldsins, sem lét ekki suðrænan las-
virkjaklið blekkja sig, en kvað í anda Egils á Borg og ann-
ara þeirra, sem skildu eðli sitt. Þegar við erum komin vel a
veg með að tapa norrænu eðli, munum við minnast Sigurðar
og ýmsra þeirra meistara ferhendunnar, sem bannfærðir voru
af aðdáendum hinnar rómönsku stefnu.
I stemmunum gömlu er kyngikraftur, sem þeytir huganum
út í víðáttuna. Hljóðfall kvæðalagsins minnir á blótsöngva og
seiðkonur. Nú syngja Islendingar útlenda dægursöngva
snúa sér eftir »]ass-Band«, sem hringlar amerískar svart-
botnavísur —. Hégómi — froða — ómenning. Eiga verk nor-
rænna kynslóða, sem hugsuðu hér alvarlega, að lúta útlendu
glamri? Jón Sigurðsson og Grundtvig gáfu út vikivaka og
þjóðlög, en það gleymdist — skjótt. Fáir kunna nú kvaeð'ð
um Staffó tröllkonu eða Stef Ingu lífstuttu. Kvæði þessi eru
ort á miðalda íslenzku, en það eru voldugar kynjamyndir, sem
lengst hafa lifað hér á landi, en þó gleymst. í dag kveðum
við þessi kvæði og alt, sem við kunnum bezt, því hér upP1
á fjöllunum á ekkert annað við. — Við kveðum Sætrölls
kvæði:
„Kóngurinn og drotningin
á þann sunnudag
héldu sínum skipunum
á það myrka haf.
Af rauða gulli eru strengirnir
Þegar að þau komu
á það myrka haf,
þá tók allan byrinn af,
svo hvergi gaf.
Þar komu upp loppur
og þar komu upp klaer,
alt upp að ölnboga
Ioðnar voru þær.
snúnir.
„Hversu mikið rauðagull
skal ég gefa þér,
ef þú lætur skipið
skríða undir mér?“