Eimreiðin - 01.07.1929, Qupperneq 182

366
FLÓTTINN ÚR KVENNABÚRINU
EIMREIÐIN
— Þetta skil ég alls ekki. Faðir Asims var þó í þjónustu
konungsins sálaða og naut mikillar hylli hans. Hvernig getur
Asim þá verið fátækur, svo að hann þarfnist stöðu?
Mér lá við að svara henni því, að ekkert væri undarlegt
við það þó að fjölskylda Asims væri orðin fátæk, þar sem
konunginum sálaða hefði verið steypt af stóli og hann myrtur.
En ég stilti mig. Að stundarkorni liðnu kvaddi ég og fór.
— Be aman e chuda, chuda hafes. — (Ég fel þig Allah.
Allah sé verndari þinn), sagði hún og bað mig að koma sem
fyrst aftur.
En ekki bar næsta heimsókn mín heldur neinn árangur.
Ég fór á fund konungsmóður nokkrum dögum seinna, talaði
um fjárhagsvandræði okkar og bað hana um einhverja þá
vinnu, er mér sem konu tigins manns væri samboðin.
Hún lofaði að ráða mig sem tungumálakennara handa
prinsunum og láta mig auk þess hafa aðra vinnu. En þetta
varð aldrei neitt nema loforðin tóm. Ég hafði líka óviljandi
orðið til þess að móðga hana. Hún gaf mér sem sé í skyn.
að hún mundi ekki ófáanleg til að þiggja af mér þá gripi»
sem ég bar. Ég færðist undan, átti aðeins fáa og mátti illa
án þeirra vera. Og auk þess voru þetta gamlir' ættargripii-.
sem höfðu ómetanlegt gildi fyrir mig. Ég mundi líka að öll'
um líkindum heldur ekki hafa fengið neitt endurgjald fyrir þá>
og varð að hugsa um mína eigin framtíð, og alla þá óvissu,
sem þar beið mín. Víst hafði ég gert óttalegt glappaskot eftir
afgönskum mælikvarða, því þar er talið sjálfsagt að gefa alt,
sem kunningi manns kann að girnast, hvort sem hægt er að
vera án þess eða ekki. Sár og vonsvikin vísaði hún mér á
dyr. Ég vissi nú, að ég þurfti ekki að gera ráð fyrir hennar
aðstoð framar.
Rúmri viku eftir að ég kom aftur heim frá Paghman lét
konungurinn kalla frænku Asims fyrir sig og lét í Ijós við
hana undrun sína yfir því, að ég skyldi ekki hafa látið neitt
frá mér heyra, þar sem hann hefði þó beðið um skilríki mín-
Hirðdaman kom til mín skelkuð. Ég sagðist hafa fengið
drottningunni skjölin í viðurvist hirðlæknisins og venzlamanna
konungsins. Nokkrum dögum síðar skýrði hún mér frá á-
rangrinum af eftirgrenslan sinni. Hún sagði, að skjölin hefðu