Eimreiðin - 01.07.1929, Qupperneq 189

EIMREIÐIN
FLÓTTINN ÚR KVENNABÚRINU
373
leið var túlkurinn, Alif Khan, látinn leggja svo fyrir við
mi9i að ég skyldi segja peningana senda mér frá Svíþjóð,
annars mundi mér ekki haldast á þeim fyrir mig eina.
f’að varð þó fljótt kunnugt um þenna fjárstyrk við hirðina,
°9 fjölskylda Asims krafðist þess undir eins af honum, að
^ún fengi sinn hluta af upphæðinni. Asim var austurlanda-
^aður og háður lögum lands síns. Eg hugsa, að hann hefði
játið mig halda peningunum, ef hann hefði getað. En ætt-
In9Íarnir vildu fá sinn hluta. Asim var skylt að sjá fyrir þeim,
°9 samkvæmt erfðalögmálinu átíu þeir jheimting á mestum
hluta fjárins. Varð ég því að láta þá fá megnið af því fé,
sem mér var ætlað einni.
En nú fékk ég fyrstu peningasendinguna frá fjölskyldu
minr>i í Svíþjóð. Til þess að bjarga henni úr höndum Afgana
Ég hinum þýzku vinum mínum að geyma þá fyrir mig.
þeim átti ég nú jafnan athvarf, og get aldrei fullþakkað
^eim alt, sem þeir gerðu fyrir mig. Asim gaf mér nú einnig
^eira frelsi en áður, sennilega vegna þess, að hann hefur
kominn að raun um, að erfitt yrði að kúga mig. Ég
eu« að fara út blæjulaus, og á kvöldin heimsótti ég þýzku
sendisveitina og þýzka klúbbinn.
^ag nokkurn kom sendill með þau boð, að ég væri boðin
nð borða miðdegisverð hjá utanríkisráðherranum. Ég tók
°ðinu, mest vegna Asims. Þótt ég væri nú fastákveðin í að
Sækja um skilnað, fanst mér það skylda mín að reyna alt
Sem sg gæti fyrir Asim. Þegar ég kom til hallar ráðherrans,
~~ reyndar var höllin úr leir — tók ég eftir því, að lagt hafði
Uenð á borð aðeins fyrir tvo í herraherberginu. Utanríkisráð-
eiTann var mjög blíður á manninn. Hann kvað sér hafa
"er'ð það til mikillar ánægju að geta talað máli mínu og
yaðst vona, að sér tækist að gera meira fyrir mig síðar.
,Nu kvaðst hann hafa í hyggju að leggja það til við drotn-
ln9una, að ég yrði túlkur hennar á ferð hennar um Evrópu.
innig kvaðst hann vongóður um, að Asim fengi bráðlega
stöðu. Með gáfum sínum og þekkingu ætti hann að geta
°m>st langt með tímanum.
^essi óvænta velvild vakti hjá mér illan grun. Ráðherrann