Eimreiðin - 01.07.1929, Page 190
374
FLÓTTINN ÚR KVENNABÚRINU
EIMREIÐIN
tók utan um mig, reyndi að draga mig að sér og sagði: En
fyrst verðið þér mín!
Eg sleit mig lausa í ofboði. Fölur af reiði stökk hann uppr
þeytti af sér háu húfunni — í gólfið, og tautaði: Asni!
Svo náði hann aftur valdi yfir sjálfum sér, hneigði sis
háðslega og mælti:
Verið sælar, náðuga frú. Því miður get ég ekkert gert
fyrir mann yðar — því miður! Og mér til mikillar sorgar get
ég heldur ekki komið því til leiðar, að þér farið með kon-
ungshjónunum í ferðalag þeirra!
Full viðbjóðs flýtli ég mér til dyra.
Mér þykir það ákaflega leitt, frú, ákaflega leitt! Verið
sælar, frú!
Svo lokaðist hurðin á milli okkar. — —
* *
*
Asim komst fljótt að því, að ég hafði enn að nýju reynt
að ráða fram úr vandræðunum. Sennilega hefur hann einmS
mætt andúð enn að nýju í sljórnarráðinu. Eg fann, að hann
var uppstökkari en áður, og gat búist við, að hann fengi nýtt
æðiskast. Eg varð að koma í veg fyrir það, hvað sem kost-
aði. Mig langaði ekki til að hætta enn lífi og limum og varð
að fá einhvern enda á þetta.
Eg fór til dómsmálaráðherrans, sem var hálfbróðir Aman-
ullahs konungs, og hélt því fram, að þó stjórnin hefði ekki
enn talið nauðsynlegt að halda gefin loforð, þá væri hún þ°»
efíir alt sem ég hefði orðið að þola, skyldug til að greiða
fyrir för minni til Evrópu. Ráðherrann lofaði að tala undm
eins daginn eftir við konunginn um erindi mitt. Það v°rU
þessi venjulegu afgönsku loforð, sem ég kannaðist svo alt oí
vel við.
— Nei, herra ráðgjafi, loforð yðar fullnægja mér ekki. Eg
hef reynslu fyrir því, að hér verður ekki komist langt með
loforðunum einum. Eg bið yður því að láta undir eins fara
fram skilnað okkar Asims. Það er óhjákvæmilegt eftir Þa^’
sem á undan er gengið.
— Þér eruð Múhameðsírúar, frú, og getið því undir eng-
um kringumstæðum skilið við mann yðar.