Eimreiðin - 01.07.1929, Page 198

382
SONAHEFNDIN
EIMREIDIN
Svo hvarf hann út í hríðina.
Eftir litla stund heyrðum við hann kalla skáhalt undan
veðrinu og þegar við komum til hans, var hann byrjaður að
grafa fyrir snjóhúsinu. Kom nú sporrekan að góðu haldi.
Það tók ekki langan tíma að fullgera snjóhúsið. Þarna uppi
á heiðinni var snjórinn hæfilega harður til að stinga hnausa
úr honum. Hermundur hlóð veggina, en ég stakk hnausana,
og var karl hraðhentur við verkið. Hann lét kofann dragast
saman að ofan og hlóð hann saman að lokum með stórum
hnaus. Síðan sagði hann okkur að fara inn í snjóhúsið, og
gerðum við það. Hermundur var nokkra stund úti og var að
drepa í holurnar, sem voru hér og þar á milli hnausanna.
Síðan kom hann inn og hlóð upp í dyrnar með tveimur stór-
um hnausum, sem hann hafði stungið í því augnamiði.
Snjóhúsið var ekki stærra en það, að við gátum vel setið
flötum beinum hver við hliðina á öðrum.
Það setti að okkur, þegar við vorum seztir um kyrt. Eink-
um kvartaði Agnar um kulda, og leizt mér ekki á, ef hann
skyldi nú veikjast þarna í höndunum á okkur uppi á heiði i
stórhríðarveðri.
Eg spurði Hermund ráða. Hann var seinn til svars,
spurði mig, hvort ég hefði ekki brennivín með okkur. Eg
neitaði því.
— Eitthvað verðum við að gera fyrir piltinn, sagði karl-
— Eg ætla að fara úr úlpunni og vefja henni utan um hann.
Hún er hlý. Svo hef ég ofurlítinn dropa á flösku, sem
skulum láta hann dreypa á.
Þegar við vorum búnir að vefja Agnar í úlpuna og hlua
að honum eins og bezt við gátum, kom Hermundur með
flösku úr vasa sínum og lét hann súpa á. Svo bauð hann
mér. Eg þáði það og þakkaði fyrir.
— Nú verðið þið, sagði Hermundur, — að reyna að halda
ykkur vakandi meðan mesta þreytan er að hverfa úr ykkur
og á meðan er að hlýna í kofanum. En svo er ekkert á mót>
því, að þið sofni einhverja stund. Eg skal vaka og gæta þess,
að þið sofið ekki of lengi.
Mig undraði hvað karlinn var orðinn skrafhreifinn og við-