Eimreiðin - 01.07.1929, Blaðsíða 208

392
RITSjÁ
EIMREIÐIN
segir höf. í kaflanum, sem hann nefnir Brirn, „hræöilegur grunur. Grunur
um, aö armur þinn nái ekki takmarkalaust niður í hyldýpi örvæntingar-
innar. — Og stundum tefli ég þessum grun á móti öörum grun, sem er
ennþá hræðilegri. Grun um að kærleiksþel þitt sé takmarkað gagnvarl
fávísum, vesölum manneskjum.----------“ En smámsaman birtir til. Efin"
hjaðnar og öryggið vex. í kaflanum Vatnaniður eru þessar Iínur: „09
niður heilagra vatna kallaði mig upp lil fjalla. Ég kraup við altari þ'11’
þú hinn mikli og dularfulli. Lagði vaxtarþrá mfna og fórnarvilja fram
fyrir ásjónu þína. Og sorg mína og hugarkvöl. Og ég gekk lengra oB
lengra upp í faðm heiðskírrar sfjörnu nætur. Ættarkend mín við hið ei-
Hfa óx og varð stór í næturkyrðinni. Dauðinn varð á að sjá eins og
draumur. Og harmur minn eins og bóla á vatni, sem hjaðnar og hverfur-
Eins og dásamlegur Iæknandi friður vafðist hið óendanlega að sál minni •
jarðneskt böl hverfur við víðari útsýn, hærra svif, og hann tekur nú ar>
nema stafrof meistarans, að lífið sé hamingja, óhamingjan vanheilsa sál'
arinnar, sannleiksástin grundvöllur allrar umbótaviðleitni, að sú vinna-
sem mest er verð, sé jafnan gefin, líkt og Ijós og ylur sólarinnar, og
að
.j
þegar maðurinn missir það, sem hann ann af öllu hjarta, sé ekkert ú >
sem það tjón geti bætt, nema trúin á guð — og eilífðarvonin. Og enn
birtir í hugskoti einsetumannsins. Hann hefur fundið leiðina til hins ósyn,‘
lega og eilífa. Þessu er lýst í kaflanum: Návist hins ósýnilega:
eilífa snertir manninn eins og háfjallakyrð. Eins og dásamlegur friður.
Eins og hamingja, sem ekki verður lýst með orðum. Eins og niður flar'
lægra vatna. Eins og vængjaþytur hvítra svana. Eins og hvískur gróandi
skóga. — — — Liðin æfi er á að sjá stutt eins og andartak. En hið
ókomna er eins og haf, þar sem hvergi sér til landa. En þetta haf er 1
faðmi eilífðarinnar. í faðmi þínum — þú hinn mikli og dularfulli. Vndis
lega Iætur vængjaþylur hinna hvítu svana í eyrum þess, sem búinn er
ferðar. — Eins og niður fjarlægra vatna strýkur hvískur hinna gróand>
skóga um eyru mín“ — —“
Þeir, sem kynnu að afla sér þessarar bókar, til þess að leita í hen,rl
að nýju heimspekikerfi, verða áreiðanlega fyrir vonbrigðum. í henni el
ekkert nýtt. Þarna eru sömu spurningarnar á ferðinni og verið hafa kyn
slóð eftir kynslóð, frá ómunatíð. Svör höfundarins eru ekki heldur nV>
en leit hans, einlægni hans, sannleiksþrá hans, hin Iisfræna meðferð ha,lS
á efni og í stíl, alt verður það eins og fagurt sönglag í munni söngva,_
ans eða töfrandi tónsmíð úr strengjum fiðlunnar. Það er aðalsmerkið a
þessari fyrirferðarlitlu bók. Sv. S.