Eimreiðin - 01.07.1937, Qupperneq 46

278
XORÐANGARKI
eimreiðin
nú farið meðfram Vífilfelli, skvett á málaragræjur Ivjarvals
og hann sjálfan, og muldraði Kjarval „og bannsettur" og fór
að týgja sig. Landsynningi var annars ekkert illa við Kjarval,
en hann vissi ekki, á hvern annan hátt hann átti að sýna það.
Landsynningur hélt svo á Rauðhóla og yfir holtin. Þar hækk-
ar hann sig og sér þá Sigrúnu, hvar hún stendur á Öskjuhlíð-
inni og hori'ir á eftir Norðangarra, sem skefur Skerjafjörðinn-
Landsynningur hugsar sér nú að koma aftan að henni og hella
þá reiðinnar ósköpum yfir hana. Þykist hann þá vita, að hún
muni ekki minna finna til en þegar Norðangarri er að taka á
henni sínum grófu tökum. Landsynningur læddist nú að Sig-
rúnu og helti yfir hana stórri dembu. Aumingja Sigrún æpti upp
og hl jóp sem óð væri niður Öskjuhlíð með Landsynning á eftir
sér norður aftur og stóð á sama um alt. Þegar til Reykjavíkur
og þú gerir að Norðangarra?" En Sigrún var bálvond og skildi
ekkert, en Landsynningur helti meira úr sér, því að hann hélt,
að hann væri of sparsamur. Loks komst Sigrún heim og' skildi
við Landsynning afarfegin.
Á meðan á þessu stendur, var Norðangarri orðinn þreyttur
að ólmast á Atlantshafinu. Lét hann þýðan sumarvind þvæla
sér norður aftur og stóð á sama um alt. Þegar til Reykjavíkur
kom, sá hann að Landsynningur liafði verið á ferðinni. Gægð-
ist hann inn um gluggann til Sigrúnar og sá hana vera að þerra
föt sín og bölva Landsvnningi um Ieið. Hló Norðangarri mikið
að þessu. Síðan hélt hann yfir höfni.na og upp á Skarðsheiði, því
að þar átti hann heima. Sat hann á Skarðsheiði og lét annan
fótinn á Akrafjall og hinn á Esju — og líður svo og bíður.
Sigrún var nú trúlofuð Sigga. Siggi tók eftir því, að þegar
Norðangarri var í Reykjavík, þá var Sigrún alt af góð við hann.
Hún kom upp tröppurnar rjóð í kinnum og sagði: „Siggi minn,
taktu mig í fangið, mér er svo kalt,“ eða „sittu undir mér Siggi
minn og hitaðu mér“. Norðangarri sá þetta alt og hló að. Hann
vissi, að manneskjurnar áttu honum margt að þakka. „Því var
svo heitt og hiiggnlcot inni, þegar fólkið safnaðist að eldinum
og hitaði sér? Var það ekki af því, að ég var úti,“ sagði Norðan-
garri.
Einu sinni, er Sigrún var úti að ríða, og Norðangarri hafði
fylgst með henni alla leið, þá fleygði hún sér, þegar hún kom