Eimreiðin - 01.07.1937, Qupperneq 75

eimreiðin
Mennirnir og steinninn.
Smásag'a.
Eftir Póri Bergsson.
Þessi saga gerðist fyrir nokkuð löngu síðan, þegar Melarnir
hérna sunnan við Reykjavík voru melar. Enginn vegur lá þá
suður Melana nema götuslóð ein, og ekkert hús var þar nein-
staðai-, enginn íþróttavöllur, og engan dreymdi um háskóla
°g stúdentagarð, loftskeytastöð og önnur stórvirki nútímans á
þeim stað. Þá var maður kominn vel út úr bænum á Melun-
uni og í friðsæla sveit í hólunum sunnan vúð þá. —
Það var skorinn úr mér botnlanginn, og á þeim árum þótti
slíkt talsverður viðburður og ekki alveg áhættulaust — eins
°g það kannske er ekki enn þá, þótt nú sé ekki við eigandi
að þykja „botnlangi“ meira en þá þótti að taka tönn úr manni.
Þá átti ég heima í sveit norðvestur á landi, og þá voru
engir bílar komnir, svo ég varð að bíða alllengi eftir skips-
ferð eftir að ég var orðinn rólfær og — síðar — sæmilega
frískur. Ég dvaldi hjá góðu fólki, þar sem ég hafði herbergi
°g mat, meðan ég beið bata og skips. —■
Nú var það þannig þá, eins og víst enn, að á sjúkrahúsum
ei-u sjúklingar vaktir fyrir allar aldir, en skipað að fara að
s°fa laust eftir miðjan dag. — Þetta, að vekja sjúklinga,
hvernig sem náttúran hefur gert þá úr gai'ði að eðlisfari, er
sennilega ein erfðavenja læknisfræðinnar, því tæplega er hún
holl þeim, sem alls ekki geta sofið á kvöldin, en eru morgun-
svæfir, en það eru margir. ■— Að eðlisfari hef ég altaf verið
kvöldsvæfur, og kom það sér vel á sjúkrahúsinu, en við þetta
vurð ég enn þá kvöldsvæfari en áður, svo að undrum sætti,
en vaknaði svo í staðinn um miðja nótt, eða þetta klukkan
nm fjögur.
Af því nú að ég vaknaði svona snenima á morgnana og tíðin
var afar-góð og þetta var um miðjan júni, þá fór ég eðlilega
a fætur og út snemma. Ég fór altaf að klæða mig klukkan
sex og var kominn út um hálftíma seinna.