Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 43

eimreiðin
FRÁFÆRUR OG YFIRSETA
187
f'kki sofiS vegna áliuga. Smalarnir bundu upp spánýja kúskinns-
skó og girtu buxur sínar niður í leistana. Báru þeir sig all-
borginmannlega, einkum sá, sem vera átti fjallakóngur, en svo var
sá nefndur, sem efstur skyldi ganga. Hann átti að eltast við verstu
fjallafálurnar, eins og þær voru kallaðar, ærnar, sem óþægar þóttu
°g fjallsæknar. Voru margar ær, einkum þær, er farnar voru að
reskjast, óþægar og styggar þennan dag, þótt þær væru það eigi
endranær. Var engu líkara, en þær vissu, bvað til stóð og vildu
verjast því í lengstu lög. Að loknum morgunverði, gengu smalarnir
út fylktu liði, og þá komu nú hundarnir til sögunnar. Létu þeir
mikið á sér bera, stukku upp á axlir manna, geltu, flugust á í
illu og góðu til skiptis. Mátti jafnan sjá þess merki strax að
morgni, þegar smala skyldi, að liundarnir vissu það. Hafa þeir
efalaust lieyrt talað um það dagana áður og skilið til fulls, livað
til stóð. Kl. 12 til 1 var búið að smala, og var féð vaktað heimundir
til kl. 3—4, en þá rekið í álieldi. Var svo staðið við að rýja geldfé,
®em enn var í ullu, og ær, sem sleppa átti með lömbum, fram á
blákvöld, eða til kl. 9—10. En þá var farið að taka lömbin frá
ánum og bera þau í liús það, er þau áttu að dveljast í fyrstu nóttina,
móðurlaus og svöng. Ekki var gott að vera sparibúinn við það
verk. Menn voru allir kafloðnir úr ull, ataðir blóði frá livirfli
ilja, blóði þeirra lamba, sem verið var að marka. Auk þess
bjálpuðust ær og lömb að með að klína menn sauri þeim, er í klauf-
1,111 þeirra sat, ærnar stukku upp um þá, sem tóku og báru í fangi
liimb þeirra, og lömbin sprikluðu sem mest þau máttu, er þau
voru tekin frá mæðrum sínum. Ekki má lieldur gleyma færilúsinni,
8em vagaði um mann allan og notaði liverja smugu, sem hún
f'Uin, til þess að komast inn á beran líkamann, en þá mátti beita
úþekkt að baða þrifabaði. Innan um allt þetta at jörmuðu svo ær
°8 lömb hvert í kapp við annað, svo að ekki heyrðist mannsmál.
^ *ð þetta stóð fólkið rennsveitt og illa til reika, af því, sem að
ffaman getur, til kl. 11—12 að kveldi og bafði þá oft ekki smakkað
v°tt né þurrt frá því kl. 3 síðdegis.
Eu nú var búið að færa frá, búið að slíta liinni ástúðlegu
samveru móður og afkvæmis í grænum högunum, við sól og
sumarbjartar nætur, samveru, sem eigi hafði varað lengur en
l/2~ 1 mánuð, eftir því live snemmbær ærin hafði verið. Lömbin
v°ru setin heima við bæ 4—6 daga, meðan þau voru að venjast