Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 75

EImreiðin fornritin og yísindamennirnir
219
Engi efast um að vísindamenn vorir liafi lesið þetta, en það
liefur farið framhjá þeim, að þetta síðarnefnda sýnir, að orð
Ara „að segja upp“ inerkja ekki: a& þyIja utanbókar, lieldur að
/ara upphátt með þa&, sem letraS er á bcekur, eða skrár.
Engum heilvita manni ætti að geta blandast hugur uin það, að
kennimenn eru látnir lesa lögin nýskrifuðu vegna þess, að þeir
eru leiknari, en Bergþór, í því að lesa latínuletur. Munurinn á
því, sem gerist fyrra og síðara sumarið, er sá einn, að Bergþórr
segir upp lög eftir rúnaristu, en kennimennirnir samkvæmt því,
sem ritaS var með latínuletri.
önnur erfðaskoðun þeirra er: að rúnir verði ekki ristar á
önnur efni en bein, málma, steina og tré, sem ekki eru fallin til
bókagerðar, og kveður F. J. (D. gramat. Afhandl., í formála)
G. Storm hafa haldið þessu fram.
Fyrir tíu árum síðan gat sá, er þetta ritar, þess í víðlesnasta viku-
Elaði hérlendis (Lesb. Mbl.) að auðvelt væri að rista rúnar á
skinn og gera þær læsilegar á einfaldan liátt, með aðferð þeirri,
er Egill Skallagrímsson getur um í vísu einni („Ristumk rúnar
horni rjóðumk spjöll í bló8i“).
Engi vísindamannanna liefur mér vitanlega gert nokkra tilraun
til þess að afsanna þetta, enda ekki hœgt þar sem hver er vill
getur sannfært sig sjálfur um þessa sannreynd. Þrátt fyrir það ber
prófessor Einar Ólafur Sveinsson það blákalt fram, sem G. Storm
Eafði haldið fram, en getur alls ekki um skinniS (sjá Skírni
1944), sem var það efni, sem liandritin elztu voru rituð á og er
jafnliæft til rúnaristu og bókagerðar. Virðist einkennilegt, að
maður, sem telur sig liæfan til prófessorsstöðu í ísl. fræðum við
Háskóla Islands, skuli leyna menn því, að efnisskortur liafi ekki
verið bókagerð til fyrirstöðu á Söguöldinni, því að liafi hann gert
nokkra tilraun til þess að rista rúnar á skinni, þá getur sú tilraun
ekki liafa farið nema á einn veg, þann, sem getið var. Það er því
ekki sannleikurinn í málinu, lieldur firra G. Storms, sem hann
er einfaldur við í þjónustu sinni. Þar sem það er sannreynd, að
rúnar má rista á skinn og auðvelt er að gera þær læsilegar, er oltin
uni koll sú firra, að ritsmíðar eins og Islendingasögurnar, Grágás
°- s. frv., geti ekki liafa orðið til á Söguöldinni vegna skorts á liag-
kvæmu efni til þess að letra þær á.
Þegar svo liér við bætist, að í handritunum er aragrúi af orðum,