Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 48

192
FRÁFÆRUR OG YFIRSETA
eimreiðin
sínúm stað og höfðumst ekki annað að en tala og hlæja.
Engin skemmtimál voru þó á dagskrá lijá okkur. En við bara
hlógum að öllu, eða engu. Við fengum munnherpu af kulda og
þurftum nú ekki lengur að tala til þess að geta lilegið, aðeins, að
liorfa á afskræmda ásjónu livers annars, með því gátum við lilegið
lengi og bjánalega. Var þetta kallað kuldahlátur og var alþekkt
fyrirbrigði lijá þeim börnum, sem sátu yfir kvíaám í rigningum,
•eða af öðrum ástæðum komust nálægt því að krókna af kulda
og vosbúð.
A þennan liátt, sem liefur verið lýst, leið dagur loks að kveldi.
Þegar við töldum að klukkan mundi vera orðin 8, rákum við
ærnar í hóp. Kölluðum við nú liver í kapp við annan: Skil-úr,
skil-úr, skil-úr! Þetta kall skildu ærnar og ldupu sem tíðast í tvo
hópa, sinn frá livorum bæ. Var þó alltaf ein og ein ær, sem ekki
hlýddi kalli, annaðhvort af heimsku eða þverúð. Kostaði oft mikla
fyrirhöfn að fá þær til hlýðni, því þær voru sauðþráar. En í
þetta sinn, eins og ætíð áður, urðu þær að láta í minni pokann.
Er við liöfðum skilið ærnar og talið, kvöddumst við og liéldum
lieim.
Það var siður á Þernunesi, á kvöldin að loknum mjöltum, að
reka ærnar í haga og sitja þær til kl. 11—12. Á heimleið að þessu
sinni var ég að hlakka til þess, að Eðvarð bróðir minn, sem var
fjórum árum eldri en ég, mundi verða látinn fara með ánum
um kvöldið, af því veðrið var vont, og gæti ég strax farið að
Iiátta og sofa. Mér urðu það því sár vonbrigði, er heim kom, að
frétta, að hann var nýfarinn að leita kúnna, sem ekki liöfðu
komið heimundir eins og venjulega. Þáði ég fátt það, er mér var
boðið, nema heita mjólk, sem ég varð feginn að hlýja mér a.
Kl. 91/2 fór ég með ærnar í haga, rennvotur og í sömu fötum-
Þótti ekki taka því að skipta fötum, þar sem alltaf rigndi, enda
ekki langur tími til kl. 11—12, eins og sagt var við mig. Ég kom
heim kl. 12 til rúms míns, eftir að liafa verið úti, kaldur og
rennvotur, sem næst í tuttugu klukkustundir, liáttaði í mesta flýti^
hnipraði mig saman í kút, með hnén upp undir liöku, breiddi
sængina upp fyrir liöfuð, gleymdi öllum kvöldbænum, en sofnaði
fljótt, með kvíða í hjarta yfir því að eiga von á að verða vakinn
eftir 3—4 stundir til sömu harmkvæla og síðast liðinn dag.