Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 45

eimreiðin
FRÁFÆRUR OG YFIRSETA
189
ýtti vi8 mér. Ég sneri mér fram í rúminu með stírur í augunr og
geispaði um leið. Osköp svafstu fast, Einar minn, sagði liún
blíðlega, en bætti svo við ákveðnum rómi: Vertu nú fljótur að
klæða þig og konra ánunr út. Ég vakli þig í seinna lagi, af því
veðrið er svo vont. Klukkan er 10 mínútur gengin í fjögur.
Hérna eru plöggin þín og skórnir. Það er bezt þú farir í sönru
sokkana og þú fórst úr í gærkvöldi. Þeir eru reyndar blautir,
en það er ekki til neins að fara í þurrt. Þú blotnar í fætur um
leið og þú stígur út úr dyrunum. Passaðu nú að sofna ekki aftur,
ntælti lrún unr leið og hún gekk frá rúmi nrínu til lrjónaherberg-
tsins og lokaði á eftir sér.
Ég fór að klæða mig í sokkana. Já, satt var það. Þeir voru
blautir, og mér gekk illa að konrast í þá. Olli þar og nokkru
nnr, að ég hafði sár aftan á báðunr hælunr. Voru það menjar undan-
farinna sólskinsdaga, ,sem hert lröfðu svo varpið á kúskinns-
skóm mínum, að gnagast lrafði allt skinn aftan af lrælununr, svo
blæddi úr. En loks tókst nrér að komast í sokkana, gekk að
glugganum og leit út. Fór ískaldur lrrollur unr nrig, er ég sá
veðrið. Regnið streymdi niður rúðurnar, og austankaldinn hvein
°g ýlfraði í lrverri gætt og rifu. Ég sneri aftur til rúnrs nríns til
þess að halda áfranr að klæða nrig, en fór nú að liugsa um, lrvað
þeir ættu niikið betri ævi en ég, senr fengju að sofa áfranr í
blýjum rúnrunr sínum og þyrftu ekki strax að fara út í kuldann
°g rigninguna. Við þessi lreilabrot sótti á mig meiri svefn en
áður, og viljinn til að drífa mig út bilaði. En livað gott væri
að fleYgja sér hara augnablik á koddann, liugsaði ég. Ekki þyrfti
ég að sofna, þó ég gerði það. Nei, auðvitað datt mér það ekki
* bug, Manrma bað nrig að sofna ekki aftur, og það ætlaði ég
auðvitað að gera. Bara að leggjast útaf eitt augnablik. Það gat
°kki sakað, og það gerði ég. En nú urðu fljótlega þáttaskipti til
bbrs betra í lífi nrínu. Ég þóttist allt í einu staddur inn við
Álfhóla, en þeir eru í fjallinu skanrt frá Þernuneði, þar senr ég
er uPpalinn. Veðrið fannst mér dásanrlega fagurt. Var ég að
bugsa unr, að lrér byggi sjálfsagt huldufólk, enda heyrði ég nú,
einhvers staðar var opnuð hurð, og um leið lieyrði ég nafn mitt
Uefnt. Þóttist ég þar þekkja nrálrónr nrömnru og fannst það
skrítið. Aftur var kallað, og nú nrikið nær en áður, og lirökk
ég við. Voru álfheimar nú lrorfnir í skyndi, en við rúm nritt stóð