Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 68

212
FLÓTTI
EIMREIÐIN
lirynja, það sem liann liafði í smíðum, enda í hálfhlöðnum vegpj-
um. 1 stað aðdáunar kæmi liáð. Jafnvel það, sem liann liafði vel
gert, yrði þurrkað út. Þeir, sem liæst liöfðu látið í bardaganum
með honum, drægju sig inn í liolur sínar, eins og felmtraðar
skepnur. Félagsskapurinn yrði gjaldþrota. Liðinn tími yrði ónýttur
og liið óorðna glatað líka. Gjöf ríkisins og gjafir vina lians, allt
yrði það að einu kolsvörtu háðsmerki. Hér var öll leynd ómögu-
leg. Banamein lians hlaut að verða öllum kunnugt. Sóttarsængin
mundi tala. Ef til vill stóð það nú þegar skrifað gulu letri í
lirukkunum á andliti hans, sem höfðu dýpkað síðustu vikurnar.
Var dauðinn að móta liann eins og höggmyndasmiður, sem mótar
mynd úr leir? Krabbamein! Enn varð honum liugsað til Sæmundar
og þess, sem hann liafði sagt um krabbameinsliræðsluna. Lækn-
irinn gekk út að glugga. Þar voru þunn gluggatjöld. Ef til vill gátu
vegfarendur séð hann inn um þau, gulleitt andlit með kringlótt
málmspangagleraugu fyrir eirðarlausum augunum. Ef einliver liti
upp og kæmi auga á þetta andlit bakvið grysjótt tjaldið, mundi
sá maður kannske kippast til af liryllingi og flýta sér áfrani
eitthvað langt, langt. Læknirinn sneri sér frá glugganum og lét
fallast í gamla stólinn við borðið.
Læknirinn sat lireyfingarlaus og reyndi að liugsa skýrar. Þetta
var allt vitfirring, sem sveimaði í liuga hans. Afleiðingar þrevtu-
Andlitið færðist úr skorðum, og í kringum munninn mynduðust
einliverjar viprur, sem líktust brosi. Svo starði liann litla stund
út í eitt liornið á lierberginu og fitlaði við pappírshníf úr stáli*
ein gjöfin, alveg óþarflega bitur og oddhvöss til að skera
pappír----------. Svo leiddist hann til svipaðra liugsana og áður-
Það var eins og þær hefðu dregið sig í hlé þessa stuttu stund,
sem hann stóð við gluggann, og meðan hann liagræddi ser 1
stólnum. En nú læddust þær að honum aftur, eins og óvinir
í myrkri, sem skríða hljóðlaust áfram. Fyrst hvískruðu þær, sV°
liækkuðu þær róminn, og margar létu til sín lieyra í einu — aðab
fundurinn eftir nokkrar vikur, reikningsskapur, játning, fa^
niður í undirdjúpin. Svo skaut upp mynd af konu lians, geðslegr1
stúlku úr sveit, sem alltaf hafði staðið kyrrlát við hlið hans og
dáðst að lionum orðfá. Hún liafði víst verið svo varkár veg»a
þess, að liún hélt sig svo vitgranna við hlið vísindamannsin®
niikla. Börnin tvö, bæði komin vel á veg, en hann hafði aldrei