Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 79

■EIMREIÐIN
FORNRITIN OG YISINDAMENNIRNIR
223
'þótt leggfjötrs liggi
lundr i Eyrarsundi
kann þjóð lcerski rninni
Knútr, herskipum úti.“
Metrum er rangt í 3. v. orði. Annar bragliður „mari“ er 2
skömm atkvæði, en má vera minnst 1 langt og 1 skamt atkvæði.
Orðið er hests heiti og vafalaust misritun fyrir „vakri“. 1 báðum
°rðum eru 7 lágleggir, en „flúrið“ á þeim líklega máð. Afritarinn
__ A
g^zkar rangt á hvernig tengsli þeirra voru. Hann les: 111 1111 = m a r i
í stað: || || III = uacri = vakri,
v v
°g því algengur mislestur. Aðalhendingar í 4. vísuorði eru og
Vafalítið rangar. „An“ er í áherzluléttu atkvæði, og annarsstaðar
lesa útgefendur það „en“; undir öllum kringumstæðum liverfur
Það í skugga, þegar skotliendingarnar „löng“- „gang“- standa í
atkvæðum með mjög sterkri álierzlu. En þetta eru smámunir þeg-
ar það er borið saman við kenningarnar, sem Hárekur liefur
myndað, eftir þeirra sögusögn.
Rínleygs (gulls) láS — liaf, segja þeir, og leggfjöturs lundr =
maður, af því að leggfjötur merki hringur. Að slíkum liringa-
V|tleysum nenni ég ekki að eyða orðum.
^ ísan kemur fyrir í mörgum handritum, en er hvergi eins. Eina
^txtann, sem er alvitlaus, hafa þeir valið. I eftirfarandi tevta eru
aetnar algengar ritvillur. Á eina, „mari“, hefur verið lient.
„Raðit heji ec at riða
riníeygs heþan minom
lads dyn niari leiðar
laímgo/ra heldr eN + ganga
þo at laugfioturs liGi
lund+r i eyrar sundum
+ kan þioð kersCi miNi
knutr a herscipom úti.“
Með rúnastafsetningu og latínuletri:
„raþit haufumk at riþa = 18
rin lauks hiþan minum = 18
laþs tun uakri laiþar = 18
lakar hiltr an at kaka = 18