Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 32

176
PRÉDIKUN í HELVITI
eimreiðin
livarf liún inn til lians og lét að vilja lians. Ég leit upp og sá daufa
stjörnu á austurhimninum, boðbera næturinnar.
Svo stóð unga, stúlkan upp, og mér sýndist liún gráta eins og
barn, sem liefur glatað dýrmætum skrautgrip. Herðar liennar
voru hnipraðar saman, og titringur fór um þær af ekka. En það
gat líka verið missýning og ímyndun mín, því að ég kenndi í
brjósti um allt þetta fólk, en ég gat ekki lijálpað því. Ég var aðeins
þögull áhorfandi. Ég var fulltrúi þeirrar veru eða máttar, sein
hafði sent mig, og liversu voldugur sem sá máttur er, var liann
á þessum degi aðeins fjarlægur áliorfandi að leikjum þessara
mannvera. Vafalaust á liann eftir að tala — og það með þeim
krafti, að allir lieyri.
Unga stúlkan í livíta kjólnum gekk nú ein af stað til þess aÖ
komast út lir skóginum. Þá sá ég livar móðir liehnar var að leita
liennar. Þær mættust skammt frá mér, og móðirin sagði: „Hvar
varstu, barn? Vissirðu ekki, að ég var að leita að þér? Við skulum
koma liéðan.“
Og þær gengu af stað saman.
Svo stanzaði konan, eins og liún væri að liugsa sig um. Og hún
sneri við og gekk rakleitt til mín og spurði mig, hvort liún mætti
tala við mig nokkur orð. Og liún settist niður og horfð'i starandi
augum inn í fjarlæga tilveru, sem ég sá ekki, en fann að var
lieimur hennar eigin minninga. Svo byrjaði liún að tala, og rödd
hennar liljómaði eins og lækjarniður í fjarlægð, tilbreytingarlaus
og svæfandi.
„Þú sérð nú, hvernig þessi dagur liefur farið,“ sagði liún. „En
er það nokkur hemja að haga sér svona? Ég lief ekki skemmt mér-
Ég lief aðeins bætt einum þjáningadegi við ævi mína. Þeir eru
orðnir margir. Þú sagðir í dag, að til væri annar staður ólíkur
þessum, eins góður og þessi er andstyggilegur. Ég vil fara þanga^-
Ég ætla að verða þér samferða.“
Hún þagnaði, og ég vissi ekki, hvað ég átti að segja.
Loks svaraði ég henni af eins mikilli varfærni og inér var unnt-
„Heldirðu, að rétt sé af þér að fara? Ég sé, að þú átt liér mikið
og merkilegt starf að inna af höndum, og því er ekki lokið enn-
Þú þarft að lijálpa manni þínum og börnum, sjá um þau °‘r
annast þau. Þau þarfnast þín.“
„Nei,“ sagði hún. „Ég get ekki meira. Ég hef fórnað öllu, seiu