Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 31

eimreiðin
PRÉDIKUN í HELVITI
175
skildu þá. Varð loks hinum óða manni troðið ofan í stóran poka
°g bundið fyrir.
Þegar ég litaðist um, sá ég móður hans livergi.
Dansinn var byrjaður með auknum þrótti.
IV.
Sólin var nú gengin undir, og síðsumarkvöldið breiddi yndis-
^ega gagnsæja blæju yfir fjöllin og dalinn og skemmtisvæðið. Þar
sem ég la, bar trágreinarnar við fölan kvöldhimininn, og laufið
l'ærðist ofurliljóðlega, eins og þegar varir gamalmennis titra af
Hinibyrgðum harmi. Mér fannst ég vera ennþá meira einmana
heldur en meðan sólin skein. Ég stóð upp og gekk lengra inn
í skóginn. Ég var farinn að sjá sýnir. Skuggarnir tóku á sig alls
konar annarleg gervi. Þeir breyttust í allsnaktar svartar verur, sem
tlönsuðu, reigðu sig og teygðu með ýmsum ámátlegum liætti
kringum fólkið, sem lá þar í liópum í hverju rjóðri. Sumir voru
rífast, aðrir föðmuðust, flöskur gengu á milli.
Ég rakst á mann, sem lá í grænni laut, ósjálfbjarga. Ég kann-
aðist við hann. Það var maður fölu konunnar með skyggnu augun.
Hana sá ég ekki. Hún liefur vafalaust verið að reyna að bjálpa
drengnum sínum.
Ungir elskendur leiddust fram hjá mér, og á eftir þeirn kom
®vartur skratti, allsnakinn. Hvernig stendur á þessu, liugsaði ég.
'U liverju er ekki livít vera í fylgd með elskendunum? „Nei, ekki
bessum,“ lieyrði ég, að Surtur tautaði og liélt glottandi á eftir þeim
htn í skógarþykknið.
Ég fann, að komið var á mig óráð, svo að ég settist niður til að
íafna nrig. Mig langaði ekki til að sjá meira, en þó gat ég ekki
unRað en séð allt, þar sem ég sat. Svo að ég fór að leita með aug-
lln'un að litlu stúlkunni í hvíta kjólnum. Ég fann það á mér, að
hún mundi vera móðurlaus einlivers staðar inni í skóginum.
Ug ég sá, livar liún sat, og stór maður, dökkur yfirlitum, lá lijá
henni og hélt í liendina á lienni. Ég hrökk við. Kjóllinn liennar
Var svo bvítur, eins og hún liefði koniið beint frá fermingunni
sinni.
Ég beyrði ekki, bvað bún sagði. Hún talaði svo lágt, en svo