Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 78

222
FORNRITIN OG VÍSINDAMENNIRNIR EIMREIÐIN
Þa3 er líkast því sem eitthvaS liafi hlaupið í baklás hjá skýr-
andanum. Texti lians, ritaður með rúnum, er 94 rúnir. Eftir tilgátu
M. Olsens ætti þær að vera 96 eða 88.
S. N. notar í sinni vísu “skáldamáls,, tæpitungu Finns J-
(o: „fyr“ í st. „fyrir“ og „of“ f. ,,umb“). Ef lagfærðar eru þessar
villur, þá verða rúnirnar 97, eða einni rún of margar. Það merkir,
að einliversstaðar sé enn villa í vísunni.
Hér hefði því átt að birtast honum tækifæri til þess að rann-
saka, hvort tilgáta próf. M. Olsen „reynist rétt“. Og ekki hefði
liann þurft að leita lengi. 1 Skjd. A I, (Kbli. 1912) bls. 323, segir,
að í hdr., sem merkt er 61 og Fl, sé orðið „brimgaltar“, sem skýring
lians veltur á, ritað: „brimgalta“. Sé sá ritliáttur orðsins réttur,
þá eru 96 rúnir í vísunni, eins og þær ætti að vera samkv. tilgátu
M. Olsen:
„auk furir lista | liþu fram uiþir = 26
liaturs umh liaf | hart kulsuartir = 26
hukt uar inan | alt brimkalta = 23
suþr saskiþum | sut aikuta“ = 21
96
En liér við bætist, að þá er vísan auðskilin liverjum manni án
nokkurra heilabrota-um falin fjallsnöfn, eða: „al11 Suðr-Eikunda-
sund, innan brimgalta (stóru hafskipanna) vas byggt sæskíðum
(smóskipum), eða „Fyrir innan liafskipin var fjöldi smáskipa a
Suðr-Eikundasundi.“
Halda menn, að skýring S. N. hefði orðið önnur ef handritin
hefði legið hér í Reykjavík? Eða þráin eftir því að vita hvort til'
gáta M. Olsen væri rétt, hefði aukizt, ef leita hefði þurft í ara-
grúa af handritum, í stað A-deildar N. isl. Skjd? Ég er vantrúaður
á það. Hin meistaralega tilgáta um falda örnefnið hefði ekki niátt
tapast, hvað sem öðru leið. Slíkar liugdettur fæðast ekki á liverjun1
degi. Þeirn verður að halda til haga.
Annað dæmi um vinnubrögðin, af handahófi valið, er vl®a
Háreks í Þjóttu, 102. vísa Heimskringlu II. Hún hljóðar þar
þannig:
„Ráðit hefk at ríða
Rínleygs heðan mínum
láðs dynmari leiðar
löngum heldr an ganga