Eimreiðin - 01.07.1946, Qupperneq 63

eimreiðin
FLÓTTI
207
En því kom hann ekki til lians sjálfur, ef honum fannst slík
aðvörun nauðsynleg, í stað þess að koma lienni á framfæri á þenn-
an hátt? Það var ekki gott að skilja í Sæmundi. Gat það verið, að
Sæmundur hafði sjálfur séð á honum, að hann bjó yfir leyndum
ótta? Ef svo var, þá var greinin djöfulleg, slík ritsmíð var þá
ekki mennsks manns æði. Læknirinn kipraði saman augun og starði
enn á blaðið. Nei, það gat ekki verið, að Sæmundur liefði nokkurn
grun, það var ómögulegt. Þeir störfuðu að vísu næsturn því daglega
saman eða hittust að minnsta kosti næstum daglega. Stundum
kafði honum fundizt Sæmundur liorfa einkennilega á sig, einkurn
nú síðustu mánuðina. En samt gat það ekkert verið. Læknirinn
kristi höfuðið. Svo stóð liann allt í einu upp og gekk að spegli,
8em stóð í einu horni lierbergisins. Þenna spegil liafði hann
fengið úr búi tengdaföður síns. Spegillinn liafði um tíma þótt
gamaldags, en það var á þeirn eymdardögum þegar allt átti að
Vera óskreytt og liornrétt. Læknirinn leit á sig í speglinum, tók
af sér gleraugun og strauk með annarri liendi fast um báðar kinnar
®ér, eins og liann væri að slétta af þeim lirukkur. Það var ekkert a
konum að sjá, útlitið var eins og vanalega. Hann gekk nær spegl-
mum með einu snöggu skrefi. Var eins og aðeins slægi gulum blæ
é húðina? Það var ljósinu að kenna. Nú léku sólargeislarnir
®ér um alla stofuna, léku um borð og stóla, blöð og myndir. Þetta,
8em hann liafði fundið til, var vafalaust venjulegur gigtarverkur,
témur liégómi, þreyta eða þá liugarburður. Hann liafði lieldur
eEki fundið til neins, sem benti á, að liann hefði gallsteina .
Læknirinn gekk aftur frá speglinum og út að glugga, sem snen
dálitlum garði. Konan hugsaði undur vel um þennan garð.
Læknirinn horfði út um gluggann, en ])ó var eins og hann sæi
ekkert. Augun voru tóm, það var eins og augnatóftirnar væru
holar og gapandi. Hann var liugsi. Svo sneri liann sér óþolinmoð-
^ega frá glugganum og hreyfingarnar voru líkastar því, að liann
hristi eitthvað af sér.
Grunur, hugarburður og vitleysa.
Læknirinn tók annað blað, sem lá á borðinu og fletti því. Þar var
Lka afmælisgrein um hann eftir Þ. Þ. Það var forseti krabbameins-
' arnar-sambandsins, sem átti þá stafi. Læknirinn las greinina
kiuslega yfir. Þar var æviferill hans nákvæmlega rakinn, en í lokin
Var því lýst yfir, að krabbameins-varnar-sambandið liefði akveðið