Eimreiðin - 01.07.1946, Blaðsíða 62

206
FLÓTTI
eimreiðiN
lians og vinir munu hópast um hann, óska honum langra
lífdaga og færa honum góðar og margar gjafir. Það er víst
líka alveg óhætt að vona langra lífdaga próf. H. H. til
handa, svo vinnusamur er liann, og ekki liefur honum orðið
misdægurt. Ekki ætti krabbameinið að verða honum að bana,
enda hefur hann sjálfur sagt, að liann liafi þegar myndað
sér kenninguna um krabbameins-varnirnar á liáskólaárum
sínum og fylgt þeim síðan.
Svo vil ég enda þessa grein með því að segja:
Jæja, góði gamli vinur og bróðir, blessist þú og þitt-
Fyrirgefðu þessi fátæklegu orð og klaufalegu, ég er enginn
ritliöfundur, eins og þú veizt, en liitt munt þú vita, að ég
mæli af heilum huga. Einhvern tíma tekur eilífðin við okkur,
báðum körlunum, en þá liittumst við sjálfsagt aftur að
lokinni hérvist, ég dauður úr krabbameini og þú af hárrt
elli. Vive, vale.
Sœmundur Bjarnason.“
Það brá fyrir óánægjuglampa í augum læknisins eftir lestur
greinarinnar. Hann liorfði á blaðið, eins og hann væri að renna
augunum eftir dálknum, sem liann liafði lesið, og leita að ei»'
hverju. Honum kom ekki á óvart tónninn í grein Sæmundar,
vinar hans. Sæmundur var oft glettinn, en bak við glettnina
leyndist oft alvara. Það var augljóst að allir, sem læsu greinino,
mundu taka hana svo, að hún væri aðeins gamansöm kveðja
frá gömlum starfsbróður, en krydduð með sjálfsögðu og ve»J°'
legu afmælishóli. En leyndist ekki í greininni skeyti til hans sjálfs,
afmælisbarnsins, skeyti, sem var dulið þannig, að enginn sá brodd-
inn nema hann sjálfur? Sæmundur hafði alltaf verið andstíeð-
ingur lians, en vinur um leið. Læknirinn vissi, að starfsbróðin"
lians hafði ekki getizt að þeirri félagshreyfingu, sem liafði fhitt
krabbameins-vörnunum svo mikinn sigur. Sæmundi hafði alltaf
fundizt einliver ógeðfeldur almúgablær á krabbameins-varna-
sambandinu, eins og það var nefnt. Sæmundur var sérvitringur’
aristokrat í aðra röndina og þótti sér ekki samboðið að liefja
sig upp á öxlum annarra. Hermann prófessor lét blaðið síga 1
hendi sinni, en horfði hugsandi niður fyrir sig. Var það ímynd»iu
að Sæmundur væri að aðvara hann sjálfan á dulbúinn hatt-