Eimreiðin - 01.10.1956, Síða 15

SIGURÐUR NORDAL SJÖTUGUR 247
að mínum dómi, naumast að meta öll góðskáld vor og verk
þeirra, svo vel sem þau verðskulda, og honum hafi þess vegna
og sökum tímaskorts ekki auðnazt að gera lífssögu og list svo
margra þeirra skil, sem æskilegt hefði verið, tjóar ekki um
slíkt að sakast. Eftir Sigurð liggur þegar á þessu sviði meira
og ágætara verk en nokkur bókmenntafræðingur annar hefur
innt af höndum.
Sem ritskýrandi er Sigurður engum líkur. Skilningur hans
á duldum rökum mannlegra örlaga og hæfileikinn til að skýra
þau ljóslega er með eindæmum. I launkofa afdals og útskaga
verður hvarvetna bjart af blysi hans. Með einhverju töfra-
orði opnar hann klettinn Sesam, sem frá er sagt í Þúsund og
einni nótt, að hafi geymt allsnægtir varnings og vista, gulls
og gimsteina, en flestum eru faldir. Yfirleitt hefur eitt helzta
starf hans verið að ljúka upp hirzlum og hliðum, hirzlum
dýrgripa og heimum fegurðar. Enginn hefur aukið skilning
vorn á' fornöldinni, skýrt samband hennar við seinni tíma,
•ívaxtað fjársjóði hennar oss til sæmdar eins og Sigurður Nor-
ðal. Líkt og aflasæll fiskimaður færir björg í bú utan al
oiiðum, svo hefur hann dregið úr djúpi aldanna andleg auð-
æfi, sem nútímamenning vor frjóvgast og farsælist ai.
í skarplegri og skilningsríkri grein um Björn M. Olsen
skiptir Sigurður vísindamönnum í þrjá flokka. Einum flokkn-
llrn líkir hann við uppskerumenn, er slá akra og safna korni
1 hlöður, þótt þeir sái engu. í öðrum flokknum séu þeir menn,
Sem iðka vísindi af einskærum rannsóknaráhuga, af þörfinni
á að vita, skilja, greiða úr. Um þriðja flokkinn farast Sigurði
meðal annars orð á þessa leið: „Þá eru þeir menn, sem vefa
tilfinningarnar inn í vísindaiðkanir sínar. Þeir eru ekki
ánægðir með frumleikann, framkvæmdirnar, rannsóknina
eina. Þeir spyrja um lífsgildi efnisins. Þeir vilja, að viðfangs-
elnið sé þeim um leið lijartans mál, það bæti sjálfa þá og
heiminn . . . Þeir sjá sífellt um, að vísindi og líf fjarlægist ekki
Um of. Og _ ef jieir eru afburðamenn að viti og sannleiksást,
'erða rit þeirra dýrmætust allra.“
Mér virðist þessi skilgreining eiga mæta vel við Sigurð
sjálfan. í doktorsritinu um Ólafs sögu helga, sem er afar þurrt
‘hlestrar, fer Jrað að vísu víðs fjarri, að hann vefi tilfinningar