Eimreiðin - 01.10.1956, Síða 44

276
EIMREIÐIN
,,Ó, nei, góði minn, þetta kemst upp í vana og jafnar sig
á augabragði að kalla. — Við flytjumst líka burt úr þessum
kjallara í ólíkt rýmri og skemmtilegri húsakynni, og þér verð-
ur gefin skellinaðra. — En nú er þér bezt að fara að hátta,
stúfurinn minn, klukkan er orðin meir en ellefu.“
Þegar drengurinn var háttaður breiddi hann upp yfir höfuð
um stund og reyndi að kyrrast, en fljótlega sparkaði hann þó
ofan af sér sænginni og barðist um á hæl og hnakka í stjórn-
lausri bræði, því að um þetta mál virtist ógerningur að hugsa
með viti og stillingu.
Lauga í Svanaskjóli 29 hvarflaði þó að hug hans í bili, eins
og gyðja á hvítum vængjum. Hversu gerólíkt hinu tiltækinu,
fannst honum, já, hve unaðslegt yrði slíkt, er þar að kæmi. —
Ef hann stækkaði nú fljótt, fljótt og gæti farið að kyssa Laugu
og sitja undir henni, þá mundi liann upp frá því aldrei sjá
eða skipta sér af nokkurri annarri stelpu, — og sama þó að
hún dæi úr lungnabólgu einhvern tíma seinna; hann skyldi
aldrei giftast aftur.
Þetta var öðru vísi með Gutta Gvends, jafnaldra hans. Sumh'
strákar vissu, að Gutti var farinn að liugsa um stelpu, en það
var kallað hvolpavit og bara hlegið að því, eins og vonlegt
var. í sjálfum honum var þetta ekki hvolpavit, ne-hei. Það
var auðfundið, að þetta var hrein og hein ást, eins og í I510'
myndum.
Að Laugu var því á þessari kvöldstundu kærkomin hvíld og
fró, meðan hún stóð við í hjarta lians. En von bráðar flögraði
hún raunar burt aftur. Og þegar svefninn sigraði hann að
lokum, tóku við erfiðir og yndi sneyddir draumar, sem voru
lítið annað en grjótkast og óskapagangur.
☆
Ef maður lýgur, þá er manni trúað, segi maður satt, er það talin h'S1'
Fólk trúir, þegar „krítað er liðugt", en vill ekki trúa veruleikanum. Jafn
vel nákvæmustu lýsingar á veruleikanum eru sagðar helber ósannm
Ivar Lo-Johansson í blaðaviðtali út af sjálfsævisögum.