Eimreiðin - 01.10.1956, Síða 74

300
EIMREIÐIN
minn ekki vita um þetta. Og nú ætlar þú að fara að segja
honum það.“
„Auðvitað ætla ég að gera það.“
„Já, ég veit það,“ sagði ég. „Þú verður náttúrlega að gera
það; það er skylda þín. Það væri rangt, ef þú segðir honum
ekki frá þessu, þó að trúarlærdómurinn segi, að sá, sem biður,
muni bænheyrður verða. Ég veit, að þú verður að segja pabba
frá þessu, — ég veit það. En samt, samt sýnir þetta bara, að
það, sem maður lærir í trúarlærdómnum sínum, stenzt ekki
í daglega lífinu.“
Hún leit á mig bláu augunum sínum. Ég kipraði varirnar
og brosti eins og maður, sem er hryggur, en ekki hræddur við
neitt. Alla leiðina upp hæðina til klaustursins sat hún þarna
og virti fyrir sér trén og húsin, er við ókum fram hjá, án þess
að segja orð. Við og við beit hún á vörina og leit á mig. Ég
sagði heldur ekki neitt.
Faðir Cooney sat að kvöldverði. Hún sagði ráðskonunni, að
hún skyldi fara fram fyrir. Systir Agnes horfði á eftir henni
út úr herberginu. Faðir Cooney var að byrja á eftirmatnum,
sem var súkkulaðikaka. Hann er hár og þrekinn og með skalla
í hvirflinum.
„Gerið þið svo vel og fáið ykkur sæti,“ sagði liann. „Þykh'
þér ekki góð súkkulaðikaka, Jimmy?“
Systir Agnes settist ekki. Faðir Cooney tók kökuhnífinn og
skar stóra sneið handa mér.
„Eftir það, sem þessi ungi maður hefur gert af sér, finnst
mér ekki að ætti að verðlauna hann með súkkulaðiköku,
sagði systir Agnes.
„Hvað er nú að?“ sagði faðir Cooney og leit á mig. „Hvað
er þetta, Jimmy, hvað hefur þú gert?“
„Ég lenti í klandri."
„Klandri? Hvers konar klandri?“
Ég varð niðurlútur og sagði ekki neitt. Faðir Cooney setti
kökusneiðina á disk fyrir framan mig. Systir Agnes krosslagði
hendurnar á brjóstinu og leit á mig. Svipur hennar sagði mei',
að ég mætti ekki snerta kökuna. Ég seig lengra niður í stól-
inn. Faðir Cooney leit á okkur til skiptis. Ég lyfti hendinni
og tók gaffalinn. Kakan var mjög girnileg, þakin. súkkulaðt