Eimreiðin - 01.10.1956, Qupperneq 77

ÞORPARINN
309
Ijós trúarinnar á Krist skinið í hjarta Páls postula og hinna
tryggu fylgismanna hans. Þeir voru fúsir til þess að gefa lif
sitt fyrir nafn hans. I hjörtum þessara lítillátu manna nærðist
Ijós kristilegrar hjálpfýsi og bræðralags; með hjartagæzku sinni
settu þeir fordæmi, sem ávann þeim velvilja. Það var ekki ljós
eyðileggingarinnar — — það var ljós trúarinnar, kærleikans
og bræðralags mannanna! Skilur þú, livað ég á við, sonur
minn?“
„Já, faðir.“
„Ágætt, fyrirtak. Viltu meiri köku?“
„Nei, þakka þér fyrir.“
Hann ýtti stólnum frá borðinu og stóð á fætur.
„Þú mátt nú fara.“
Hann lagði höndina á öxlina á mér og gekk með mér að
dyrunum.
„Ég skal tala við þá í rafveitunni og borga fyrir skemmd-
irnar, en lofaðu mér því að gera þetta ekki aftur.“
„Því lofa ég.“
Hann rétti mér svo höndina, eins og ég væri fullorðinn
maður.
„Góða nótt, Jim.“
„Góða nótt, faðir. Þakka þér fyrir kökuna."
Klukkan var nærri sex. Nunnurnar bjuggu í vesturálmu
liússins. Ég átti ennþá eftir að hitta systur Agnesi, og ég ákvað
ftð fara bakdyra megin. Á þessurn tíma dags var mjög óvenju-
legt að sjá nokkurn berja að dyrum á framhlið klaustursins.
Það benti aðeins til þess, að sá hinn sami hefði lent í ein-
hverju. Auk þess var systir Tómasína sjálfsagt í eldhúsinu;
hún matreiddi fyrir nunnurnar. flún var vön að stinga að
manni köku.
Þegar ég barði á eldhúsdyrnar, opnaði systir Tómasína.
Hún var elzt af nunnunum; sumir sögðu, að hún væri orðin
sjötug. Andlit hennar var rautt og gljáandi af hitanum frá
eldstónni og hendur liennar mjölugar. Það angaði allt saman
aí köku- og eplailmi.
>»Ég þarf að hitta systur Agnesi.“
»»Þú þarft oft að hitta systur Agnesi, drengur minn. Hvað er
nú að?“